Woensdag 30-8, Donderdag 31-8, Vrijdag 1-9 (Voor vertrek)
Zaterdag 2-9, Zondag 3-9, Maandag 4-9, Dinsdag 5-9, Woensdag 6-9, Donderdag 7-9, Vrijdag 8-9 , Zaterdag 9-9, Zondag 10-9, Maandag 11-9
Al jaren werk ik samen met een Kikvorsch.
Hij had me al een paar keer gevraagd of ik met de
Kikvorschen mee wilde spelen.
Hierop hield ik de boot af, aangezien ik al druk
was met mijn eigen carnavalsvereniging,
CV de Pereplukkers.
Maar begin dit jaar werd het verzoek toch wat
dringender aangezien de Kikvorschen verlegen zaten om trompettisten.
Omdat ik via mijn schoonfamilie een sterke band heb met Oeteldonk, en het protocollair wat daarbij komt kijken, vond ik mezelf min of meer verplicht om de hofkapel van Oeteldonk te helpen.
Eenmaal op de repetities vond ik het steeds leuker en leuker.
Er werd er verteld over de vele reisjes die de
Kikvorschen gemaakt hadden, en nog gingen maken.
Zo was men al geweest in Canada, Ierland en Israël, om maar wat plaatsen hier in de buurt te noemen.
En men was nog voornemend om dit jaar naar
Saumur, Haguenau en Shanghai te gaan.
Tuurlijk, zeker dacht ik, Shanghai, ze nemen me in
de maling, geintje van die van Nimwegen, het zal wel.
Maar op een zekere dag komt de voorzitter naar me
toe of ik daar interesse in had.
Zelfs toen dacht ik dat ik in de maling werd
genomen.
Maar niets was minder waar, en zie: De reis is een feit en staat voor de deur.
Bij deze wil ik een informeel reisverslag bijhouden, precies zoals ik het ervaar.
Te beginnen op de voorlichtingsavond op 30 augustus 2006.
Let wel: Dit is mijn eerste webpagina (weblog,
blog) die ik maak.
De pagina kan dus hier en daar rammelen, maar het
gaat om de inhoud, nietwaar?
én ik weet niet hoeveel tijd mij in China gegund is, en hoe daar de internettoegang is, om deze site bij te kunnen houden.
Voorlichting over de reis in het
honk in de Nieuwstraat.
De opkomst is vrij groot. Het
blijkt een zeer druk bezette reis met een paar keer onmenselijke
vertrektijden van 6:30uur.
Er komen ook gelijk verschillende
vragen over het ontbijt. Bikkelhard die Kikvorschen.
Dat bleek wel afgelopen weekend in
Haguenau, waar we een soort generale repetitie hadden.
Er werd zelfs een keer midden in
de nacht exercitie gedaan op het plein voor de slaapvertrekken, en werd
ik om 6 uur door een oud-militair gewekt.
(die drastisch een nieuwe wekker nodig heeft)
Enfin, de volledige reis wordt
allemaal duidelijk uitgelegd, en het lijkt allemaal schitterend
geregeld te zijn.
Het meeste is geregeld door Rene, en dat verdient echt veel respect.
Toch voor de zekerheid dinsdag 12
september ook maar vrijgenomen, aangezien we de 11e pas om
20:00uur in Den Bosch worden terug verwacht.
Volgens mij is het bedje de andere
dag om 7uur nog veels te lekker.
Ook morgenmiddag maar vrijgenomen
om nog het een en ander voor te bereiden.
Het kost je wel aardig wat dagen
zo, maar het betaald zich terug, er wacht ons een hele belevenis.
In de avond al diverse elektronica
aan de opladers gehangen, zoals fototoestel en videocamera.
Daarnaast nog een laptop in orde
gemaakt, om natuurlijk deze site bij te kunnen houden, en om af en toe
het geheugenkaartje van het fototoestel leeg te kunnen maken.
De vrouw is al druk in de weer met
de was, en inpakken.
Ook een aantal kledingstukken die
meegegaan waren naar Haguenau moesten nog snel in orde worden gemaakt
voor de reis komende zaterdag.
Daarna nog gewerkt aan deze pagina.
Voor de zekerheid maar een halve
dag vrijgenomen om nog het laatste voor te bereiden.
De vrouw heeft de laatste
boodschappen gedaan.
Vanavond verwachten we nog wat
visite om afscheid te nemen, en dan wordt het toch krap qua tijd.
Tijdens de laatste bijeenkomst
werden de trompettisten verzocht hun trompet als handbagage mee te
nemen in de cabine.
Voor de zekerheid de maten opgezocht bij de KLM, deze mogen maximaal 55x35x25cm zijn.
Trompetkoffer (tas) opgemeten, en
hij redt het eigenlijk net....niet. Bijna 5 cm te lang.
Nu heb ik nog een oude reserve
trompet in een echte koffer, en deze redt het wel. Precies 55cm lang.
Dus maar alles overgeheveld naar de andere koffer.
Nog even een checklist nalopen.
Waar heb ik mijn zonnebril gelaten? Naar Haguenau had ik hem nog.
Zoeken en nog eens zoeken, waar kan
dat ding toch zijn.
Uiteindelijk vond ik hem in mijn
toilettasje, opdat ik hem niet zou vergeten naar Shanghai.
Paspoorten, medicijnen etc, alles
bij elkaar zoeken zodat je morgen niet teveel meer hoeft te zoeken.
Zo, bijna alles gepakt. Nog een
lijstje gemaakt wat morgen nog als laatste in het koffertje moet.
De kinderen (2 meisjes van 7 en 9)
zijn ontzettend druk, wellicht dat het vertrek van papa en mama ook bij
hun het nodige losmaakt.
Maar eindelijk even rustig aan de
koffie.
De meesten familieleden zijn vanmiddag al geweest, dus rest ons (hopelijk) nog een rustig avondje voor de buis, op de bank.
Gisterenavond nog bezoek gehad van
mijn zwager en zijn vriendin.
Gezellig en laat geworden, dus het
viel vanochtend tegen om uit bed te komen.
Laatste beetjes nog ingepakt.
Natuurlijk te snel (9:00u) klaar nu
nog een uurtje wachten tot we naar de Nieuwstraat kunnen.
Dat betekent dat ik dit apparaat
moet inpakken.
Ik probeer zo snel mogelijk weer te schrijven.
Zojuist aangekomen in het hotel. Het is bijna
12:00uur plaatselijke tijd, dus rond 06:00uur 's-ochtends in Nederland.
We hebben net de hotelkamer betreden. Ik zal nu verder gaan waar ik was gebleven.
Op de Nieuwstraat was het natuurlijk weer de
gebruikelijke chaos.
Het enige minpuntje voor mij, en zeker voor mijn
vrouw Corina, was dat de oudste dochter echt aan het snikken was.
(Net voor het vliegtuig vertrok nog gebeld, en
alles was alweer goed.)
De rit naar Schiphol ging zeer voorspoedig.
We kregen een groepsbehandeling, en dat was toch wel prettig. Zeker qua bagage.
Ok, het duurde wel even voordat iedereen ingecheckt was, maar daarna konden we zo door de douane via een aparte ingang.
We hoefden niet met de hele meute in de lange rij
wachtende aan te sluiten.
Vervolgens bij de gate met zijn allen door de
metaaldetector. Dat was ook een feest.
Zeker aangezien ongeveer 99% van de Kikvorschen
wel speldjes of iets anders van metaal op jas, blouse of vest had
zitten.
Regelrecht daarna kwamen we in een ander feest
terecht: het boarden.
Volgens mij waren de plaatsen met een dobbelsteen
verdeeld.
Niemand zat bij elkaar, en ook de groep zat erg
verdeeld over de cabine.
Nu gingen de mensen wel bij elkaar zitten, maar
dan had je toch passagiers die erop stonden hun plek te behouden.
Terwijl je net al je bagage in dat vak had
ingeladen, en alle andere vakken inmiddels gevuld waren.
Dat was mijn inziens het enige nadeel van de reis.
Tuurlijk heb je de standaard ongemakken van te weinig ruimte, lichte turbulentie, en niet kunnen slapen, maar het was al met al een rustige en voorspoedige reis.
Vervolgens moest de hele meute in China door de
paspoortcontrole heen.
En zoals gewoonlijk had ik weer de verkeerde rij.
De twee douanebeambten ontleedde zo'n beetje het
gehele paspoort en visum.Vreselijk langzaam.
Degenen die in die rij stonden kwamen ook als
laatste bij de bagage aan.
Dat had dan weer als voordeel dat je daar niet op je koffers hoefde te wachten. (Dus ieder nadeel hep...)
In de hal van het vliegveld werden we netjes opgewacht door een gids, die onze bagage afhandelde, en ons begeleidde naar de bus.
Iedereen kreeg buiten een vreselijke klap in
zijn/haar gezicht. Het was alsof je een sauna inliep.
Zo'n 34 graden en een luchtvochtigheid die zeker
over de 90% ligt.
Tijdens de busreis naar het hotel zagen we toch een aantal zeer opmerkelijke dingen.
Zoals: Er rijden hier vreselijk oude auto's en
vrachtwagens, APK kennen ze hier echt niet.
En vervolgens worden die weer ingehaald door een
Ferrari.
Daarnaast is echt opmerkelijk het aantal airco's
wat men hier heeft, op elk balkon van ieder flatgebouw staan airco's.
Vervolgens rijden we Shanghai stad binnen en dat
is een schil contrast met oud en nieuw.
We komen langs hypermoderne hoogstandjes, maar staan vervolgens stil bij (zeer) oude arbeiderswoningen waar men nog op straat de was doet en buiten hangt aan een drukke doorgaande weg.
Hierna komen we aan bij het New Asia hotel.
Hier worden we opgewacht door een groot aantal
medewerkers die onze bagage naar de kamer brengt, nog voor wijzelf
weten welke kamer we hebben.
En waar waren wij dan..., één keer raden, in de
bar natuurlijk.
Het hotel is wat verouderd, maar doet nog wel
sjiek aan.
De kamers zijn ruim genoeg, zijn schoon en netjes,
en zijn voorzien van 2 grote bedden.
Althans in de breedte, dit is per stuk ongeveer
een anderhalf persoons bed.
De lengte is standaard. Dat kan niet gezegd worden
van het bad het de douche.
Deze zijn zeker voor de Chinese klant bedoeld.
Nu kan ik met mijn 1,70meter er nog goed uit de
voeten, maar ik ben benieuwd hoe René dit op gaat lossen.
De hotelkamer is voorzien van een internetaansluiting (gelukkig), en heeft een fantastisch uitzicht.
Om 14:30 gaan we beneden verzamelen, in pak, en
gaan we wat door Shanghai zwalken.
In pak en met muziek. Dus dat wordt zweten.
Zojuist terug op de hotelkamer gekomen.
Vanmiddag eerst beneden verzameld en wat samen gedronken.
Berti kwam erachter dat 'echte' chinese thee toch niet aan hem besteed is.
Daarna zijn we met de bus vertrokken de binnenstad
in. Daar gingen we muziek maken.
De gids was gelijk verdwenen, aangezien je niet
zomaar muziek mag maken op straat.
We kregen veel bekijks, en in een mum van tijd
waren ook 2 agenten gearriveerd.
Maar deze hielden zich op de vlakte, en liepen
zelfs mee.
Dus het was geen bedreiging, integendeel, het was
meer begeleiding.
En er kwamen er steeds meer toeschouwers én
politite agenten.
Na een (duits) kroeggie zijn we gaan eten bij
de... je raadt het al... chinees.
Maar dan dus de echte. We zaten met 10 man aan
tafel met in het midden in wiel als het rad van fortuin.
Daar kwam al het eten op.
Dat was toch even wat andere gerechten dan bij ons
bij de afhaalchinees.
Was ook lekker, alleen wat weinig.
Daarna zijn we op een (licht)toer over de rivier geweest, en hebben we de mensen op de boot verrast met een serie nummers.
Wel was het van en naar de boot een gezeur van
bedelaars, en mensen die je allerlei prullaria aan wilde smeren.
Bertie werd zelf tot in de bus benaderd om iets te
kopen. (Maar hij weet nu wel 5 voudig hoe laat het is)
Na deze boottocht zijn we door de bus bij het
hotel afgezet.
De meeste gingen even naar boven, waarna we met
een groepje nog nagekaart hebben in de bar.
Maar vrijwel iedereen was doodop, voornamelijk van
de reis, en ging vroeg slapen.
Zo ook de schrijver, 22:20uur.
Tja, dit is een dag geweest, idioot zoveel dat er
gebeurd is. Ik weet ook niet of ik het allemaal kan verwoorden.
Allereerst was er natuurlijk ons eerste ontbijt in
dit hotel. Nou dat was gewoon af.
Ik weet niet hoe het normaal gaat, maar ik heb nog
nooit zoveel kikkers opnieuw op zien scheppen.
Was echt een heerlijk ontbijt buffet.
Alleen zijn de stoelen en tafels wel ingericht op de Chinese medemens, stoelen heel laag, en tafel iets minder hoog.
Daarna was het wachten op de bus. En wachten,
enneh..., ja die kwam dus.... nie.
En degene die het moest regelen niet bereikbaar.
Wat nou? Nou, net voordat het winkeltje in het
hotel door zijn/haar bier was, kwam dan een bus.
Dat was om 12:00 uur. Dus eindelijk op het
evenement.
Konden we na wat nummers gelijk aanschuiven aan de
lunch.
Daarna nog wat nummers gespeeld, ging allemaal
goed.
Tot slot nog gespeeld op de feestavond van de
deelnemers van de beurs.
Dat was op zich heel leuk, maar we zouden daar ook
eten. En dat liep iets anders.
We gingen zonder te eten daar weg.
Tijdens de busreis zei Jos Kieboom dat de Consul
Generaal, oftewel de ambassadeur van Nederland in China aan het eten
was in Shanghai in de Bund, vlakbij waar wij waren.
Dat was (helaas) natuurlijk geen restaurant waar
de Kikvorschen een serenade binnen konden maken.
Dus in afwachting daarvan gingen eten.
Er was een keuze tussen een traditioneel Chinees
restaurant of Kentucky Fried Chicken.
Dat is zo'n bietje als Barnies Kipcorner.
Wij kozen voor het Chinese restaurant, tenslotte
ben je nu eenmaal niet vaak in China.
Nu hadden een aantal mensen problemen met de Chinese keuken, en respecteer ik hun keuze voor KFC, maar ze weten niet wat ze gemist hebben....
Men had daar nimmer een westerling gehad.
Jos (Kieboom) had met handen en voeten
onderhandeld voor ons, en wij konden daar met hun keuken mee eten.
Nu was het in principe ook weer een rond-draaiende
tafel waarop alles werd geserveerd (3 tafels totaal)
Maar WAT we kregen was echt geen `Nederlandse`
Chinees.
Ik weet niet wat we allemaal hebben gehad,
(wellicht wil je dat ook niet weten) maar het was echt lekker.
Voor het personeel was het ook heel apart: die waren in volle getalen bij ons aanwezig.
Als extra kregen we zondags bestek: Luxe stokjes.
Na aandringen van Jos werd er ook meer westers
bestek gehaald.
Dat was men duidelijk niet gewend, er was ergens
nieuw bestek geregeld. Dat werd voor ons uitgepakt.
Zoals gezegd was er genoeg personeel, wij waren
voor hun net zo'n attractie als zij voor ons.
Maar alles was perfect geregeld, ondanks dat ze elkaar soms in de weg liepen, werd alles netjes bezorgd.
Op een gegeven moment kon men niet langer de
verlegenheid onderdrukken.
En nadat Rene wat Chinese stokjes aan een
serveerster had gegeven voor op de grote trom te slaan, waren de apen
gaar (niet letterlijk!). Zij begon wat onbeholpen te slaan.
Waarna de rest van het personeel het ook moest
proberen, tot grote hilariteit van het overige personeel.
Dit resulteerde in een spontaan muziekfestijn
tussen de Kikvorschen en het personeel.
Dit is helaas niet te beschrijven, en foto's zouden hier te min voor zijn...
Letterlijk onbeschrijfelijk, je had er bij moeten zijn.
En dat was nog alleen het eten.
Ik had ook nog geschreven over de ambassadeur van
Nederland in China.
Wij konden in dat restaurant geen serenade gaan
brengen.
Mede ook omdat de consul de ambassadeur van Italië
op visite had.
Dus na veel wikken en wegen, mochten wij voor het
restaurant een serenade brengen.
Dat was op de hoek van de Bund met de boulevard,
beter kun je het natuurlijk niet treffen.
De ambassadeur werd nog onderscheiden met een das.
De vrouw van de Italiaanse ambassadeur was ook
zichtbaar aangenaam verrast.
Hierna kregen we op straat drinken aangeboden.
Dit was wellicht toch een iets mindere zet: Is
toch iets wat in China toch tot problemen kan leiden
Een politieman begon gelijk te schrijven. Voor
wat, en voor wie was onduidelijk: Hij kon moeilijk iedereen op de bon
slingeren.
Zeker toen door het restaurantpersoneel werd aangegeven dat het voor de Consul was.
Dus we kwamen er goed vanaf. De politieman is zelfs daarna nog een aantal maal op de foto gegaan.
.
Hierna hebben we een afzakkertje genomen in het hotel, en is iedereen moe maar voldaan naar zijn/haar bedje gegaan.
We hoefden pas om 11:00 uur te verzamelen om naar
de beurs te rijden, en mocht daarvoor iedereen zelf weten wat ie deed.
Dus mijn vrouw en ik na het ontbijt gelijk in de
buurt wat rondgekeken.
Allereerst kwamen we over een marktje. Nou dat had
ik beter niet kunnen doen. Die geur!
Al degenen die daar waren geweest hadden het
erover, werkelijk verschrikkelijk.
En die geur bleef gewoon in je neus hangen.
Een kip werd ter plaatse op verzoek geslacht, in
de centrifuge van de veren ontdaan, en kreeg nog een laatste wasbeurt.
Er gebeurde nog meer met de kip, maar voor de jeugdige lezers zal ik dat maar hier overslaan.
Al het vlees, zoals complete varkenspoten liggen
bij ongeveer 30 graden in de open lucht, zonder ijs of andere koeling.
Vissen open en bloot op de toonbank, andere vissen
in bakjes water, gevuld met 10cm water en een luchtpompje om die vissen
nog net in leven te houden.
Werkelijk ongelooflijk.
Daarna kwamen we bij een ingang van een winkeltje.
Althans dat dachten we. Het bleek een compleet warenhuis.
Maar dan alleen met kleren. Zo'n 4 etages hoog,
alles spotgoedkoop.
Maar als je denkt rustig te kunnen shoppen, dat
kun je wel vergeten.
Constant mensen om je heen die horloges aan willen
smeren, of mee willen lokken naar hun zaak, vreselijk irritant.
Het was zo erg dat Corina er na de 1e etage er uit
wou, ze pesten zo de klanten gewoon weg.
Maar dat schijnt niet tot hen door te dringen.
Vervolgens gingen we naar de beurs.
Daar wachtte ons nog een verassing: We mochten
niet meer spelen in de eerste hal.
Daar zaten zakenlieden die alles over de telefoon
deden, en dat stoorde teveel.
Wij muziek gemaakt in een andere hal, veel bekijks, en veel tevreden luisteraars.
Daarna hadden we pauze. Zat er weer een
horlogeverkoper, die zat er gisteren ook al.
Probeerde nep rolexen te slijten.
Maar Lucien kwam, zei dat ie van de organisatie
was, en kocht de hele boel op voor een prikkie.
Hierna speelde hij Sinterklaas waardoor menig
Kikvorsch naar Nederland zal komen met een Rolex.
Even later kwam Lucien naar ons toe:
De organisatie wilde niet meer dat wij speelden,
de mensen op de beurs konden dan niet goed met elkaar praten.
Dus onverwachts hadden we wat meer vrije tijd.
Hierop zijn we met de hele groep een winkelstraat
ingetrokken. Ook dat is indrukwekkend.
Winkeltjes en hele oude huizen, zeg maar krotten, wisselen elkaar af.
Alleen het verkeer al.
Een kruising oversteken is ongeveer gelijk aan
Russische Roulette, om nog maar niet te praten over het toeteren van
alle voertuigen.
Aan een stuk door.
Veel winkeltjes gezien, en voornamelijk de dames
hebben al een klein slagje geslagen op winkelgebied.
Je kunt hier dan ook leuk afdingen. Baseball caps gingen (voornamelijk bij de mannen) driftig van de hand voor om en nabij 1 euro.
En je hebt er ontzettend veel "winkeltjes" waar
men aan massage doet.
Hierop ging een grote groep naar binnen en liet zich eens lekker verwennen met een voetmassage.
Toen was het terug naar het hotel, waar we om
18:00uur weer opgehaald werden voor het diner.
Dat was in een hotel, en we mochten één nummer
spelen in de foyer.
Men wist blijkbaar niet hoe onze muziek galmt in
zo'n omgeving.
Dus na een nummer was ook dat over, en gingen we door naar het eten.
Het eten was goed.
De meesten klaagden dat het niet zo lekker en gezellig was als gisteren, maar zoals geschreven was dat ook uitzonderlijk.
Na het eten nam Karel Noordzij het woord.
Hij had voor een aantal personen een (komisch) presentje.
Hierna moest hij helaas afscheid nemen aangezien hij morgen voor zaken weer terug naar Nederland vliegt.
Daarna zijn we terug naar het hotel gegaan, waar nog een afzakkertje werd genuttigd in de bar.
Vandaag hadden we geen verplichtingen naar de
beurs dus werd een programma ingelast. We zouden naar een oude stad
gaan.
Dat viel wel mee, voor sommigen wellicht een
beetje tegen.
Het was meer een soort Valkenburg met winkeltjes,
winkeltjes, en nog eens ....
Maar dat is ook wel weer prettig voor het
thuisfront, want er werden toch volle tassen meegenomen.
Er is eigenlijk niet zo veel over te vertellen.
Het was wel leuk om te zien, en ik denk dat plaatjes meer zeggen dan woorden.
Dit was de parkeerplaats waar we aankwamen, toch wel een leuk aangezicht.
Foto's van een paar winkelstraten en er liepen grachten doorheen.
Op deze grachten kon je een gondeltocht maken.
Alleen duurde deze minimaal 30 minuten, en die
gracht stonk, dat wil je niet weten, daar moest je echt niet invallen.
(en verderop stonden ze er eetschalen in uit te
spoelen!)
Dus de meesten hebben daar geen gebruik van gemaakt.
De dames op deze foto waren schoenenpoetsers.
Deze werkten met zijn 2'en, en werden op de voet gevolgd door een oudere dame. Volgens ons was het 1 familie.
Het avondprogramma was geregeld door Jos Kieboom.
Hier werden we heel aangenaam verrast bij aankomst, zie de vlag op de volgende foto:
Dit was een aantal straatjes met verschillende
internationale restaurants en café'tjes.
Hier hebben we gegeten (barbeque) en gedronken.
Het was een hele gezellige avond.
Op het einde van de avond wilden we nog wat
laatste muziekjes maken.
Dit schoot in het verkeerde keelsgat van wat
flatbewoners die wellicht morgen vroeg weer op moesten.
Deze gooiden met lege bierblikjes en kleine
pompoenen, ter grootte van appels.
En tevens kwam kort daarna de politie een kijkje
nemen.
Aangezien het toch al tegen het einde van de avond
liep, zijn we stilletjes naar het hotel gegaan.
Bij het hotel aangekomen was de bar al dicht, dus iedereen droop af naar zijn/haar kamer.
Vandaag stonden de het oude China, de moderne
architectuur en de YuaYuan tuinen op het programma.
Allereerst gingen we naar het oude gedeelte, gecombineerd met de YuaYuan tuinen.
Daarvan gingen we allereerst in de tuinen.
Deze waren zeer mooi, alleen hadden de meesten
meer bloemen en planten verwacht.
Het was meer bonzai en rotsen, met wat oude (klooster) gebouwen. Toch nog altijd heel mooi om te zien.
Vervolgens liepen we het oude gedeelte in. Hiervan
was alleen de bouw authentiek, verder was er niets ouds aan.
Hier ook weer winkeltjes, winkeltjes en nog eens
winkeltjes. Wederom kan het thuisfront tevreden zijn.
Wel moesten we verschrikkelijk oppassen voor
zakkenrollers en schooiers, en combinaties daarvan.
Zo werden we door een bedelende man bezig gehouden terwijl een klein jongentje probeerde iemands zak te rollen.
Wederom werd duidelijk dat de gele T-shirts een goude zet waren van de Kikvorschen.
Je hoefde maar even rond te kijken om te zien
waar iedereen was. Het viel werkelijk schitterend op.
Hierna gingen we een ronde doen door de moderne
architectuur.
Hiervoor gingen we door een moderne tunnel naar de
andere kant van de rivier.
Dit was net alsof we een andere wereld in reden.
Vrijwel alles modern, ruimer van opzet, en nauwelijks bouwval.
Zo kwamen we ook lang het museum of Science, een
Shanghai'se variant van het Evaluon.
Daarna gingen we naar het hoogste gebouw alhier, zo niet het hoogste gebouw van de wereld: 420 meter hoog.
Hier kun je naar een panorama etage op de 88
verdieping. Dit is op zo'n 320.
Van hieruit is alles te overzien. Je kunt zelfs de zee zien liggen.
En nog mooier, je kunt in het midden naar beneden
kijken.
Dan kijk je op de foyer van een hotel op de 54e
verdieping. Werkelijk zit je dus veel hoger.
(Dus Wim, de kikkers hadden nooit op de 88 verdieping kunnen liggen, hooguit van de 54e t/m de 87 verdieping)
NB: sommige mensen kunnen niet tegen het volgende plaatje en kunnen deze beter overslaan (he, Ineke)
PS: Voor mij zwager: Corina stond naast me tijdens deze opname, nou jij!)
Hierna zijn we naar het stadhuis met een centraal park gegaan.
Daar werden we wederom belaagd door diverse
verkopers.
Sommige verkopers waren succesvol, het thuisfront mag afwachten wie!
Hierna gingen we naar het hotel. Verder was er
niets officieels gepland.
Toon Hurkens, Jacques Vogel, en Jacques van der
Miessen hadden het eten gepland (met drinken!) voor een hele leuke
prijs, onze complimenten.
Deze heren zetten ook de dames in het zonnetje voor al hun inzet, en hadden een klein presentje.
De vrouwen wisten ook zonder enige instructie de juiste plaat voor het presentje te vinden:
Dit was op de bovenste, negende verdieping van het
hotel.
Hierna werden we ook verrast door een presentje
van onze gastvrouwen: Ria Wijga en Corrie Meijers-Moonen.
Deze hadden een zeer recente foto in China uitvergroot tot posterformaat voor in het benedenlokaal.
Hier konden we ook een mopje muziek maken. Daarna gingen we met zijn allen naar lobby om daar nog een drankje te nuttigen.
NB: Morgen vertrekken we aansluitend op de
excursie naar Nanchang, dus het kan zijn dat ik niet in staat ben deze
site te updaten. Hiervoor mijn excuses.
Ook weet ik niet hoe de internetvoorzieningen in Nanchang geregeld zijn, dus in het ergste geval kan ik pas zondag weer nieuwe informatie op deze site te plaatsen.
Gelukkig een internetaansluiting op onze kamer, en
nog veel meer, maar dat komt dadelijk wel.
Allereerst hadden we ons verslapen. Niet eens de
wekker afgezet of zo, nee er gewoon dwars doorheen geslapen.
We werden pas om 9:30uur wakker, en waren om 9:45
beneden.
Maar in tegenstelling tot wat eerder was
medegedeeld, was de tijd niet tot 10:00uur, maar tot 9:30uur.
Dus het hele buffet was al opgeruimd.
We mochten voor een keer aansluiten bij het
Chinese ontbijt.
Kwamen ze netjes met een glazen buffetkarretje
langsgereden waar we uit mochten kiezen.
Die hebben wel heel apart eten voor ontbijt.
Het meeste is vis, en volgens mij bewoog er nog
wat hier en daar.
Voor de zekerheid maar voor een broodmandje gekozen en droog brood gegeten.
Nu moest er ook nog gepint worden.
Maar ik had al een aantal verhalen gehoord over
moeilijke vragen en transacties die niet goed waren gegaan.
Dus ik was hier huiverig voor.
Maar Jacques had er een gevonden waar hij
succesvol gepint had, en die ging heel gemakkelijk.
Dus we hadden weer geld, poeh.
Daarna de kamers ontruimd. René had bij hotel
kunnen regelen dat we koffers voor 2 nachten konden stallen op een
hotelkamer.
Dat was perfect, want nu kon iedereen met minimale
bagage naar Nanchang reizen.
Het uitchecken was ook nog wat, één voor één werden de rekeningen afgewerkt, dan werd er naar boven gebeld of de kamer in orde was, en dan pas mocht je gaan.
Vervolgens gingen we naar de antiekmarkt.
Nou het had mijn inziens beter rommelmarkt kunnen
heten.
Buiten de Boeddha beeldjes en andere prullaria
kwam je ook (zonne)brillen uit de jaren 70 tegen, en een oude radio.
Maar er was toch nog wel wat te koop, dus dat kwam wel goed met de kikkers.
Na de antiekmarkt reden we door naar een tempel.
Hier staan 2 Jaden Boeddha's, waarvan een rond de
1,70meter is, en uniek in de hele wereld.
Allereerst kwamen we op een plein waar mensen
wierookstokjes konden kopen.
Want bij deze tempel werd er ook echt gebeden.
Vervolgens kwamen we in diverse zalen met beelden
waar mensen konden bidden.
Met natuurlijk als hoogtepunt de Boeddha zelf.
Deze mocht je niet fotograferen.
Maar aangezien ik ook zonder flits foto's kan maken, valt dit niet op.
Ook had men een tentoonstelling met zeer antieke
zaken.
Zo hebben daar een houten kunstwerk gezien.
Dit kunstwerk was 1000 jaar oud en zeker 1,5x1x0,7
meter.
Daar waren hele tempels, bossen, goden, bossen in
uitgesneden.
Maar nog het meest opmerkelijke: Het was volledig
uit één stuk gesneden.
Hier kon ik tot mijn spijt echt geen foto van maken, ik werd gelijk betrapt, en de suppoost hield me daarna angstvallig in de gaten. Daarnaast had men (natuurlijk) ook een aantal winkeltjes. Daar kun je de Kikvorschen wel op loslaten.
Inmiddels was het middaguur al even ver verstreken
en begonnen de magen al aardig te knorren.
Hierop gingen we om de hoek naar Kentucky Fried
Chicken.
En voor het eerst zag ik Chinezen volledig in de stress schieten met zo'n meute hongerige Hollanders.
Door de gids Edwin was nog een extra uitstapje
bedacht, vlak bij de luchthaven: De Tian Hou zijde fabriek.
Hier liet men zien hoe men zijde maakt en verwerkt.
Dat was mooi en verrassend, voor de meesten was
dit nieuw, waaronder ikzelf.
Natuurlijk kon men daarna diverse materialen zelf
kopen, van dekbedden tot zakdoeken.
Op zich tegen zeer redelijke prijzen voor echt zijde. Afbieden was er hier helaas niet bij.
Toen was het toch tijd geworden om ons naar de
luchthaven te begeven. Dit was zeer trubbelig.
Zo moesten de instrumenten eerst op A verzameld
worden, om vervolgens alles naar B te brengen.
En als dan iemand verboden spullen in zijn
muziekkoffer doet, ja dan moet alles open.
En er zijn een paar hardleerse kikkers bij, die zelfs (onbewust) een mes mee aan boord wilden nemen.
De vlucht was korter dan verwacht, en vrij rustig.
De aankomst op Nanchang was in één woord
fantastisch.
We werden door Joep van den Nieuwenhuizen en Bart
persoonlijk ontvangen in de aankomsthal.
Er stond ook al een bus klaar, en met een
kwartiertje waren we onderweg naar het Mingya resort, tevens een
kwartiertje rijden.
En ik had de entree al op internet gezien (www.mingya.cn), maar als je daar aan komt rijden... werkelijk ongelofelijk.
De hele bus was gevuld met oeh en ahh. De poort die je dan tegenkomt is zooo indrukwekkend.
Na eerst wat rond te hebben gekeken bij de poort
gingen we inchecken.
Daar werden we opgewacht door een man of 20
personeel die in 2 strakke rijen klaar stonden om de koffers te pakken
en ons naar de kamers te brengen.
En de verrassingen waren nog niet uit de lucht.
De luxe van de kamers, ook weer ongelofelijk.
Het is een appartement met 3 slaapkamers, 2 badkamers, een woonkamer, een eetkamer, keuken, en alles zo mooi.
Tot slot hebben we met zijn alle nog in een bar gehangen die net als de rest ook weer heel apart was.
Zo, zoals jullie aan de tekst zien, was het een
hele drukke dag. En het einde van de dag, dat was wel je van het.
Het is inmiddels al weer kwart voor twee, dus ik ga afsluiten en het bed eens uittesten.
Vandaag waren we op tijd wakker. Alleen was het
wel een trieste blik naar buiten: Regen en veel wind.
Toch wel een onaangename verrassing voor bijna de
hele groep, die hier qua kleding geen rekening mee had gehouden.
Maar met frisse moed naar het ontbijt.
Na het ontbijt kregen we eerst een rondleiding in
het resort.
Joep liet ons een tekening zien van hoe het moest
gaan worden.
Hierna liet Bart ons het park zien, wat er
allemaal al gerealiseerd was, en wat waar nog moest komen.
Vervolgens gingen we naar het nieuwe gedeelte van
Nanchang, vanuit het centrum gezien aan de andere zijde van de rivier.
Daar is men stevig aan het bouwen, zo'n 100.000
man heeft daar al onderdak gevonden.
Hier zijn we ook even gestopt bij (officieus) het grootste reuzenrad ter wereld.
Deze is vergelijkbaar met die van Londen, maar dan
162meter hoog.
Hierna reden we door naar het stadhuis, waar we ontvangen werden als hoogwaardigheidsbekleders.
Hier sjeesde Joep werkelijk door het eerste
gedeelte.
Dit ging over de geschiedenis van Nanchang, en de
toekomstvisie van deze stad.
Later bleek waarom: Hij kon niet wachten om ons een mega maquette van de stad te laten zien, met natuurlijk ook het hele resort erop.
Vervolgens gingen we terug naar de poort. Hier blijkt nog van alles in te zitten.
Zo zit er op de 4e (!) etage een restaurant met
ook maquette van het resort.
Niet zó groot, maar toch ook van behoorlijke
proportie met alles erop en eraan.
En op de begane grond was men nog aan het werk aan
een bar met winkel.
Ook zijn we op en tussen de armen van de poort geweest.
Mede ook door de regen, aangezien het
tussengedeelt van één arm beschut lag van de regen.
Dus werd onderzocht of dan daar het concert gehouden kon worden.
Ondertussen groeide bij mij de vraag of ik de
uitleg had gemist van Mingya.
Die had ik niet gemist, en werd even uitgelegd.
Het heeft meerdere betekenissen, maar het betekend
zoiets als mooi, prachtig, statig, schoonheid.
Vervolgens gingen we aan de lunch.
Na de lunch kon men kiezen uit verschillende
dingen.
Men kon golven, naar de stad, gewoon rondhangen op
het resort, of naar de stad én massage .
Met 3 mannen en 3 vrouwen kozen we voor het
laatste.
We werden door Bart met de bus afgezet bij een
hele sjieke massagesalon.
Hier moesten we omkleden, waarna we van een heerlijke massage genoten.
Ondertussen was een ander groepje in de stad aan
het shoppen.
Niet onverdienstelijk: Jan kwam thuis met een
compleet pak voor 60RMB, dat is... 6 euro!
En het werd ter plaatse nog ingekort voor hem.
Daarna gingen we met de taxi terug.
Frank vroeg de chauffeur even te stoppen om een
foto te maken, wat ie ook netjes deed.
Alleen daarna stopte de chauffeur ook als we
alleen ons fototoestel maar ergens op richtte.
Natuurlijk heel netjes, maar om nu op een snelweg stil te gaan staan om aan de voet van de brug een leeuw te fotograferen... Knettergek!
Eenmaal terug op het resort was het snel-snel opfrissen, omkleden en eten, om daarna aan het officiële concert te beginnen.
Dit was heel netjes opgezet met diverse artiesten,
waarbij de Kikvorschen er als rode draad doorheen liepen.
De mensen waren zeer enthousiast, en met grote getalen aanwezig.
Tijdens het optreden hadden de Kikvorschen een
verrassing voor Joep.
Voor zijn verdiensten voor de Kikvorschen, en natuurlijk ook al zijn andere werk voor Oeteldonk, kreeg hij de hoogste titel uitgereikt die de Kikvorschen hebben: Dassendrager.
En de kinderen hadden veel plezier met de dames
van de Kikvorschen.
En dat straalde ze zoveel uit, dat de dames zichtbaar aangedaan terugkeerden in de bus. Dat was echt zeer leuk.
Na het concert nodigde Joep ons uit om met hem
iets te gaan drinken in de stad.
Na een dollemansrit naar de stad, Ineke's hart slaat nog over, kwamen we vrij snel in de stad.
(tussen haakjes, het verkeer is niet te omschrijven, en een uitstekend middel tegen lage bloeddruk)
Hier stopte we bij Discotheek Felix.
Na wat nummers aan de voet van de rivier te hebben
gespeeld, werden we door Joep binnen op het podium gezet.
Ondanks dat dit een discotheek was, en menigeen bang was dat onze muziek niet aansloot op de wensen van het publiek, werd het een groot succes.
De mensen gingen volledig uit hun dak!
Ik heb werkelijk nog nooit zo'n enthousiast
publiek meegemaakt. Het dak ging eraf.
Om in Jos Kieboom's bewoording te spreken: "Het was net of ik weer als prins in het theater aan de parade stond, alleen de Peer die kwam maar niet!"
Toen was het al over middernacht, en we moeten de
volgende dag om 6:00u ontbijten.Dus iedereen zocht snel zijn/haar bedje
op.
Helaas had ik weliswaar de wekker van mijn vrouw
goed gezet, maar niet gekeken of de tijd goed stond. Dus niet. Deze
liep om 03:00uur af.
En om een of andere reden was ik klaarwakker.
Na één uur te hebben liggen woelen ben ik er maar
uitgegaan, en heb ik deze pagina bijgewerkt.
Het is inmiddels 5:17 geworden, tijd om er een paar wakker te gaan maken.
Zoals gezegd vliegen we vandaag weer van Nanchang naar Shanghai.
Na het ontbijt worden we door het voltallige receptie/restaurant uitgezwaaid en gaan we op weg naar het vliegveld.
Joep en Bart doen ons uitgeleidde.
Jos Kieboom is het zo goed bevallen in Mingya dat
deze besloten heeft nog een aantal daagjes te blijven.
Joep en Bart hebben ook nog een collega gecharterd
om ons te helpen door het inchecken.
Zij blijkt werkzaam op het vliegveld, waar zij
uitleg geeft bij een zelfde maquette die we in de boog hebben mogen
aanschouwen.
Dit natuurlijk om potentiële klanten te trekken.
We danken Joep en Bart voor alles wat ze voor ons
geregeld hadden. Het was tot in de puntjes verzorgd.
Aangezien het een binnenlandse vlucht is, gaat het
inchecken vrij spoedig, en we kunnen gelijk aan boord, waarna een
rustige vlucht volgt. Wel wat meer turbulentie, maar niet hinderlijk.
Bij aankomst in Shanghai hebben we geen slurf maar
worden we met een bus naar de aankomsthal gebracht.
Zo een waar je in moet blijven staan, en je jezelf
moet vasthouden aan een stang.
Deze blijkt alleen niet bestand voor de kikkers, tot grote hilariteit bij de eerste bocht.
Op Shanghai werden we weer netjes door onze gids
Edwin opgewacht.
Ook de bus was weer netjes op tijd, dus de hele
reis liep zeer gladjes.
Het opnieuw inchecken in ons hotel ging zonder
problemen waarna eenieder naar zijn/haar kamer ging.
Daar kwam dan een kar langs met de bagage die 2
dagen daarvoor in het hotel was opgeslagen.
Het lijkt allemaal zo eenvoudig, maar als je het
zo typt besef je eigenlijk pas wat voor een organisatie dit is geweest.
Mijn grootste waardering voor het Shanghai comité.
De rest van de dag is vrij te besteden. We gaan
met een paar man nog naar het warenhuis om de hoek (zie dindag).
Wederom opdringerige verkopers die van alles in de
gang aan je willen verkopen en je naar hun winkeltje willen lokken.
We zijn inmiddels iets meer ervaren in deze zaken, en wuiven ze weg.
Gelukkig is daar een complete lading kleren
binnengekomen, waardoor ze meer daar mee bezig zijn dan met ons
lastigvallen.
Het lijkt wel of ze met zijn allen één vrachtwagen
hebben gehuurd en die nu overal tegelijk spullen heeft afgeleverd.
Overal in de gangen liggen balen kleren.(helaas vergeten foto van te maken).
We gaan met een paar man naar een winkeltje waar
men al eerder spullen heeft gekocht, en deze doet goede zaken.
Wat er is gekocht, blijft nog even geheim, maar
jullie komen er nog wel achter.
Enfin, die winkelier had goede zaken gedaan, maar
wij ook, dankzij de handelsdrift van Frank.
Zoals gewoonlijk weer veel gekocht, maar wel allemaal nuttige dingen. De kleding is hier spotgoedkoop.
Op de weg naar beneden komen we nog een aantal
kikkers tegen..
Sjef besluit terug te gaan naar het hotel, om zijn
Jeannette niet langer alleen te laten zitten.
Hij vraagt de weg, en men biedt aan om mee te
lopen.
Alleen zijn we nog even aan het praten, en blijkt
Sjef al aangelopen te zijn.
Enfin, nadat wij na het winkelen terugkomen in het
hotel, zo'n half uur later, is Sjef nog steeds niet gearriveerd.
Vervolgens wordt er door 4 man een zoekactie
opgezet om Sjef te zoeken.
Op een gegeven moment zien we hem lopen aan de
overkant van de straat.
Wij roepen, en roepen, maar Sjef hoort niks. Deze
weg was alleen zó druk, dat deze niet zomaar over te steken was.
Dus rennen naar het stoplicht, terugrennen: Geen
Sjef meer. Wellicht is ie weer het warenhuis ingegaan.
Na de hele begane grond, en alle uitgangen
gecontroleerd te hebben, keren we teleurgesteld terug naar het hotel.
En daar zit meneer prinsheerlijk. Bleek ie een
taxi genomen te hebben.
"Rij maar naar een groot hotel", had ie de
chauffeur duidelijk weten te maken.
Maar toen ie bij het eerste hotel aankwam, het lag tenslotte om de hoek, was ie al thuis. 1 minuut rijden, en zo blij als een klein kind. Lijkwit. Maar na een pilsje was ie weer de oude.
De Kikvorschen blijken ook in China de krant te hebben gehaald.
We laten dit bij de balie vertalen, en daar blijkt
dat men zeer tevreden was over de vrolijke muziek.
Van de "Beren", ik vind persoonlijk kikkers toch
beter klinken. En we waren ook door de lokale omroep ontdekt.
Nou ja lokaal: Shanghai heeft ongeveer 17miljoen
inwoners, dus toch een aardig publiek nietwaar?
We bleken al 4 dagen om het uur op TV te zijn.
Het Chinese publiek vond ons een warmhartige groep, en men was erg onder de indruk.
Zeker zoals de vrouwen de kinderen mee lieten
doen met dansen en de polonaise tijdens ons optreden in Nanchang.
Ook was men zeer onder de indruk hoe we een
discotheek met 2000 jongeren op z'n kop hadden gezet.
Degene die dit geregeld had, had Bertie herkend
van zijn speech in Nanchang, en had het bestuur uitgenodigd op een
galerie.
(het bier was zeker 2x zo duur als elders!)
Ook had men toch wel moeten lachen hoe de speech
in Nanchang was verlopen: Eerst vertelde Bertie iets, dat werd door
Rene vertaald naar het Engels, waarna een andere tolk het weer
vertaalde naar het Chinees.
Wel zullen de voorzitter toch op een cursus Engels moeten sturen voor we weer internationaal gaan!
Nu is hier de elektronica hier ook spotgoedkoop.
Zo heeft Frank eenzelfde camera als die van mij gekocht voor 2/3 van de prijs, wat ik ook regelmatig moet aanhoren.
Maar nu wilden we met een paar man terug naar die
winkel om nog wat te kopen.
Dus we laten een taxi het kaartje zien: gaat ie
compleet de andere kant uit!
En stoppen, dat begreep ie, én deed ie niet.
Blijken er 2 winkels te bestaan, en de taxi vond
het nodig de verste winkel uit te kiezen.
Maar toch kan men niet slagen. Op één na: ikzelf.
Een origineel tasje voor mijn camera. 3 euro.
Daar zijn we dan een uur voor weggeweest.
Qua eten waren we ook vrij, maar het is toch
gezelliger om met een paar man te gaan eten.
Alleen geduld is niet de sterkste kant van veel
mensen, dus uiteindelijk vertrekken we met kleinere groepjes, omdat men
niet langer op elkaar wil wachten.
Wij komen met een groepje van 8 man aan bij een
lokaal Chinees restaurant.
Alleen (zeer) gebrekkig engels.
Een Chinese rijsttafel wordt niet begrepen, dus we
bestellen ieder een gerecht en zetten deze maar op het bekende
draaiplateau.
De Chinezen kijken vol verbazing. Alleen een
gerecht komt niet, die van Sjef. (hij had echt zijn dag niet).
Hij had gamba's besteld, maar men heeft garnalen
gebracht.
Door de gebrekkige communicatie wordt er naar
beelden gezocht.
Uiteindelijk komt de kok met levende gamba's (!)
in een emmer naar de tafel, waarna deze door Sjef worden goedgekeurd.
En eerlijk is eerlijk, ze waren lekker
klaargemaakt.
Nu dachten wij al met 7 euro per persoon erg
goedkoop te hebben gegeten, blijkt dat Jan, Ilonka, Theo en José het
nog beter hadden getroffen:
Met 4 personen eten, inclusief drinken én fooi voor slechts 9 euro. Niet per persoon, maar totaal!
Na het eten komen we allemaal weer terug in het hotel, waar nog wat te drinken wordt genuttigd in de lobby.
Deze keer was de barkeeper van tevoren ingelicht, zodat er genoeg koud bier op voorraad was.
Vandaag de dag van vertrek. Dus ook weer vroeg op.
René had met het hotel kunnen regelen dat we vroeg
konden ontbijten.
Dus om 6:00uur zat iedereen aan het ontbijt.
Om 7:15uur vertrekken we dan van het hotel naar
het vliegveld.
Dit gebeurd in 2 etappen: Eerst een stukkie met de bus, om daarna over te stappen in de magneettrein.
Deze heeft een topsnelheid van 420km/uur!
Helaas wordt dit niet bereikt, maar met 301km/uur langs een snelweg te rijden is toch ook een heel spectaculair gezicht.
Overigens merk je daar wonderbaarlijk weinig van.
Het gaat super stil, soepel en snel.
Na enkele minuten komen we al aan op de
luchthaven.
Hier wordt afscheid genomen van Edwin onze gids en steun en toeverlaat deze afgelopen week.
Wederom de molen van het inchecken in.
Corina staat met één been op de rolband, en als die gaat draaien, gaat ze bijna mee als bagage!.
Ik sta als 3e in de rij, en bij mijn bagage wordt
iets verdachts gezien.
Ik moet mee naar de zijkant om daar de koffer te
openen.
Nu hadden we voor de kinderen eivormige magneetjes
gekocht, die je in de lucht kunt gooien, waarna ze tikkend naar beneden
komen. Deze mochten niet, en moet ik dan ook achterlaten. Als enige
blijkt later. Dus ik terug. En ik heb ze!
Na het inmiddels bekende verdere geneuzel met inchecken en douane, kiezen we om 10:45u het luchtruim.
De reis verloopt rustig, normaal, en we landen
15:17uur netjes op Schiphol in ons kikkerlandje.
Daar staat ook weer de bus op ons te wachten.
Alleen krijgt de chauffeur een luik niet open, met
als gevolg dat het hele gangpad vol staat met koffers. (stom, geen foto
van gemaakt)
Na wat Oudhollandse files arriveren we dan rond kwart over zes in de Nieuwstraat, alwaar we opgewacht worden door een ontvangstcomité van thuisblijvers.
En daarmee komt een einde aan een zeer geslaagde, maar ook zeer vermoeiende reis.