Kikvorschen naar Sint Maarten Heineken Regatta

Van 28 februari t/m 7 maart 2012

2 maart

Om 7:00u weer opgestaan, snel gedoucht, op naar het ontbijt. Daar smokkel ik een kan koffie mee naar boven, en begin aan het dagelijkse verslag. Ik moet opschieten, want we moet vandaag al om 9:30u verzamelen. We gaan namelijk spelen op een basisschool, Sister Regina Primary school. Ik werk stevig door, maar red het net niet. Weten jullie ook gelijk waarom het verslag later te lezen was.

We komen om 10:00u op de school aan in Simpson Bay. Hier zitten zo'n 200 kinderen op school. De kinderen kijken heel nieuwsgierig wat wij komen doen. De juffen hebben dan ook de grootste moeite om ze nog in de les te houden. Zoals jullie zien wordt er ook buiten les gegeven, en komen we ook een bekend spel tegen.




Er zijn mooi stoelen voor ons klaargezet. In de schaduw. Dat is ook wel nodig, want de temperatuur loopt alweer drastisch op. We nemen plaats en zetten een nummer in. Allereerst schrikken de kinderen zich rot. Zoveel volume hadden ze niet verwacht. Alle klassen lopen uit en heel gedisciplineerd gaan ze in groepjes rond om ons heen staan en zitten.


De kinderen hebben voor ons ook een verrassing: Ze zingen liedjes voor ons, waaronder het volkslied van Sint Maarten. Heel mooi.

Tevens worden er acrobatische hoogstandjes getoond terwijl wij aan het spelen zijn. En we hoeven maar een nummer in te zetten, en ze beginnen gelijk aan de polonaise. Het is echt zo gedisciplineerd, dat zie je in Holland zo niet meer.


Onze voorzitter heeft verplichtingen bij een van onze sponsoren, en is met Tooske op zee op zo'n wedstrijd jacht. We zijn heel benieuwd hoe dat af gaat lopen. Enfin, bij verstek van onze voorzitter neemt Peter het officiele gedeelte maar waar. Er wordt een geschenkje uitgedeelt in de vorm van een kikkersketting. Vervolgens legt Peter de geschiedenis van de Kikvorschen uit aan de kinderen. Die mogen daarna ook vragen stellen en bij de instrumenten kijken. De directrice geeft aan dat het voor de kinderen een uitgebreide muziekles is.
 
 

Hierbij hebben de houteren fluitjes natuurlijk wel erg de aandacht. Wat zijn dat? En hoe speel je erop? Het wordt ze even voorgedaan, en ze leren snel. Sommigen kunnen zo mee doen, al zijn ze natuurlijk wel erg jong voor de Kikvorschen.

Als ze eenmaal door hebben dat ze ook van de andere instrumenten gebruik mogen maken is het hek van de dam. We zijn helemaal omringt door kinderen die willen proberen te blazen. En verbazingwekkend hebben de meesten het snel door, en komt er zowaar geluid uit de trompetten en de schuiven.

De school heeft voor ons eten verzorgt. Het is een traditionele soep van het eiland, een soort van pindasoep. Hij is stevig gevuld en de Kikvorschen laat het hun goed smaken. Een van de leerkrachten zegt voor de grap dat we het recept niet krijgen. "Dan nemen we de kok mee!" antwoord Hans gevat.

Tot slot maken we nog een groepsfoto. Dat valt nog niet mee om zo'n grote groep op één foto te krijgen.


Rond 11:30u is ons bezoek ten einde. Tot groot verdriet van de kinderen. Eén is er niet weg te slaan, heel aandoenlijk. Alle Kikvorschen zijn zeer onder de indruk, dit was een heel dankbaar bezoek. Voor de meesten was dit een van de hoogtepunten van de reis tot nu toe.

De medewerkers van de Sister Regina Primary school hebben ook nog heel wat foto's gemaakt.
Deze zijn hier te bewonderen: Kikvorschen bezoeken Sister Regina

Om 12:00u zijn we terug bij het resort. We hebben nu vrijaf tot 15:30u. Ik maak van de gelegenheid gebruik om nog wat plaatjes te schieten rond het resort.

Zo zoek ik onze kamer op vanaf de buitenkant. (Daar waar de palmtak het balkon raakt). En wat is het uitzicht hier toch schitterend.

Zoals jullie al hebben kunnen lezen en kunnen zien, zitten we vlak bij het vliegveld. De vliegtuigen komen bij ons op de 2e verdieping op ooghoogte langs gevlogen. Veel kleine vliegtuigjes, maar ook die grote jongens. En net als we foto's aan het schieten zijn, komt er zo'n grote aan. Dus gelijk maar even op de film gezet. Blijft toch indrukwekkend!





Ik loop iets verder en kom achter het hotel. Daar hebben ze hier geen boodschap aan. Wat een puinhoop.

Op weg naar mijn kamer hoor ik mijn naam, ik kijk naar beneden, zit Sjefke van het uitzicht te genieten.

Ik fris mezelf op, en kleed me snel om. Want thuis zullen ze wel afvragen waar het verslag blijft. Hup, laptop onder de schouder en naar het internetcafe. Daar zitten al een paar Kikvorschen met het thuisfront te chatten. Het wordt steeds drukker en gezelliger. Zo is het wel heel prettig om de blog te schrijven.

Zoals jullie weten zitten we vlak naast de landingsbaan. Vanuit het internetcafe hebben wij uitstekend zicht op de landingsbaan. Op een gegeven moment krijgt Bertie Broeren telefoon, en hij roept "Stil!". Maar die 747 heeft daar schijt aan, en vertrekt met gruwelijk veel kabaal. We liggen helemaal in een deuk.


Ik zet het nieuwe verslag op het internet, en gelijk komen er al reacties binnen. Het is echt niet normaal hoe dit gevolgd wordt, het overtreft mijn stoutste verwachtingen. Sinds 11 februari heb ik al over de 2000 bezoeken gehad. Ongekend! Dan weet je ook waar je het die 3 uur per dag allemaal voor doet. NB: Door de drukte kan het wel eens zijn dat de website hapert, mijn excuses hiervoor.

Rond 15:00u gaan we terug naar het hotel om ons om te kleden. Ik zoek mijn muziekboekje... Kwijt. De adrenaline ruist door mijn lichaam en ik wordt zo wit als een laken. Gooi de hele koffer om en zoek in alle hoeken en gaten. Hij ligt echt niet op de kamer. Dus verder mijn gangen nagegaan. Nu was ik bij terugkomst even naar het toilet geweest in de lobby en heb daar mijn boekje laten liggen. Ik kijken, weg! Oh nee he! Ik vraag bij de receptie of er iets is gevonden, en gelukkig, iemand heeft hem daar afgegeven. Ik had ze wel dood kunnen knuffelen. Want ja, zonder muziekboekje is deze jongen klaar met muziek maken.

Om 15:30u is het verzamelen, we gaan naar Philipsburg. Hier komen alle cruiseschepen aan. Je merkt ook dat hier heel veel toeristen komen. Alles ziet er piekfijn uit, en er zitten werkelijk tientallen juweliers.


En het is precies wat je verwacht van een tropisch oord. Dat is nog eens een plaatje voor het Kikvorschenvaandel.

Ik heb er al eerder plaatjes van getoond, maar nu zitten we heel dicht bij zo'n cruiseship. Wat zijn die indrukwekkend.

We lopen met muziek de boulevard op, en hebben gelijk veel bekijks.


We lopen naar een bar waar we Hugo met zijn crew ontmoeten. Hij kan het niet laten om ook even de leiding te geven aan het orkest. (volgens mij altijd een jongensdroom van hem geweest)

De zus van Gerie is er ook met haar man,ook dassendrager van de Kikvorschen. Deze zoeken elkaar natuurlijk snel op. En Gerie is zichtbaar in zijn nopjes.

Inmiddels zijn Bertie en Tooske er ook weer bij. Bertie is helemaal onder de indruk van de boottocht. Met heftige handgebaren verteld ie keer op keer aan iedereen hoe schuin ze wel niet gingen. Ook de deining met het klappen op het water wordt met heftige armbewegingen ondersteund. Maar hij moet toch ook bekennen dat ie het af en toe wel eng vond. Tooske moet ook nog wennen aan zo'n boot. Tja, als je met een drankje op het hoogste gedeelte gaat zitten, dan kun je natuurlijk wel eens wegschuiven. Naar verluidt is ze minimaal 4x met de beentjes in de lucht van de ene naar de andere kant van de boot gevallen. Maar ook zij heeft genoten van de boottocht. En als we Hugo mogen geloven is onze Bertie een kapitein in de dop. Wij hebben zo onze bedenkingen.



Het lijkt hier wel carnaval. Het is gezellig druk, en er lopen allerhande typetjes rond. De een nog gekker dan de andere. (En dan bedoel ik niet degenen met de groen/gele dassen!)


We nemen een aantal biertjes bij deze bar en maken geregeld muziek. Het publiek is erg enthousiast, en dat speelt natuurlijk wel heel lekker. De stemming zit er dan ook goed in, zoals jullie op de foto's kunnen zien. Het is ongelooflijk hoevaak we op de foto worden genomen en hoevaak we moeten uitleggen wie wij zijn en waar we vandaan komen.


Hierna gaan we eten in restaurant Barefoot.


Om de snelheid te bevorderen is er keuze uit 3 maaltijden. Ik heb een vis, en die is me toch lekker! (Excuses voor de slechte foto)

Na het eten gaan we naar het Heineken Holland Huis. Volgens planning mogen we daar om 21:15u spelen. Dus even wachten. Het is nog steeds gruwelijk warm en benauwd. "De reusel lôpt langs oewe rug" zouden ze in Den Bosch zeggen. Eddie en Sjefke zwaaien met hun petjes voor wat verkoeling. Het lijken net die 2 uit de muppetshow!

We wachten maar gelaten op een bankje, en bekijken alles wat langs komt. En dat is erg gevarieerd, je kijkt je ogen uit.


Enfin, exact op tijd komen we aan bij het Heineken Holland House. Ziet er mooi uit, maar dat had ik ook wel verwacht. Ondanks dat we op tijd zijn, moeten we toch nog even wachten.

Uiteindelijk kunnen we een paar nummers spelen. Het publiek is wild enthousiast en we zetten de tent helemaal op zijn kop. Het publiek blijft roepen om More, More, maar dat laat de organisatie helaas niet toe. Ze hebben namelijk voor vanavond de "Crazy Piano's". En dat blijkt een bekende van ons... Het is Kim die we ook al bij de pianobar hebben leren kennen.

Ook hier lopen weer diverse vreemde figuren rond, lachen!

Er is ook een filmcrew aanwezig, en Bertie wordt geinterviewd

We zijn achter binnengekomen, en verlaten het Heineken Holland House aan de voorzijde. Maar daar is het druk geworden, niet normaal meer. Linksaf, dus verder de straat in, is geen optie, dus lopen we terug naar het restaurant, waar we muziek gaan maken.

Ook hier gaat het publiek uit zijn dak, en het wordt drukker en drukker om ons heen. Volgens mij kon er op een gegeven moment niemand meer door. Wat speelt dat toch lekker, zo'n dankbaar publiek.

Met name het nummer "De Vrolijke Kikkers", trekt veel bekijks met de trompetsolo's. De solotrompetisten, John en Jowi, doen er ook alles aan om verrassend voor de dag te komen. Zo zijn we Jowi ineens kwijt... Hij moet toch zo de solo doen... Komt er ineens van boven trompetgeschal, staat ie boven in het restaurant!



De taxi's waren om 23:00u besteld en we keren terug naar het hotel. Bijna alle Kikvorschen zijn helemaal uitgeteld en gaan direct naar bed. Zelfs Joop, het moet niet gekker worden. Ik neem nog een afzakkertje en zit alleen met Henk aan de bar. Daar mogen we één biertje pakken, hij gaat ook sluiten. Nou moe. Dan ga ik ook maar na mijn kamer. Ik ben nog niet op mijn kamer of daar komen Peter en Lucien binnen. Wij gaan nog wat pakken. Tja, dan moet ik natuurlijk ook mee!

We gaan naar ons bekende pianobar. Het wordt onderhand onze stamkroeg.

Lucien vraagt of we een sigaar willen. Tja, ik was gestopt... maar kan de verleiding nu niet weerstaan. (Sorry thuis). Maar wat een joekels, die ben ik niet gewend. Even later hoorde ik dat deze $23,00 per stuk kosten. Maar Lucien had deze aangeboden en hij wil er niets over horen. We proberen er maar zo lang mogelijk van te genieten

Er zit weer een pianist te spelen en die brengt de stemming er goed in.

Ik zet hem op de foto, draai me om, en wie zitten daar? Hans en Jowi. Die hebben ons goed binnen zien komen, en dan zeggen ze niks!

Er zitten nu een stel Roemenen binnen. Een paar oude kerels en een heel stel mooie vrouwen. Raar gezicht, het hadden hun dochters kunnen zijn. Ik ben bang dat deze ingehuurd zijn. En ze proberen alles uit. Zo krijgen ze borrelglaasjes met Heineken om uit te proberen, en van allerhande schnapps vliegt over de toonbank. Die zijn gek!

En tja, dan vliegt de tijd weer voorbij en tegen 2:00u gaan we terug naar het hotel.

Lucien heeft nog honger en kijkt of er al ontbijt is! Hij spreekt een werknemer aan, en ze gaan zelfs de keuken in. Allerlei koelkasten worden open getrokken, maar er is nog niets voor hem te eten. Gek he?

Rond 2:30u liggen we eindelijk op bed, en niet veel later zijn we allemaal vertrokken.

• Terug naar de index