Kikvorschen naar Sint Maarten Heineken Regatta

Van 28 februari t/m 7 maart 2012

3 Maart

Ondanks dat we pas om 2:30u zijn gaan slapen, ben ik er om 7:00 alweer uit. Snel even ontbijten. Ik heb de slag te pakken, en smokkel weer een kan koffie mee naar boven. De anderen worden net wakker.Een hele groep gaat vandaag winkelen in Philipsburg en moeten om 9:00u verzamelen. Ik ga aan de gang met het bijwerken van het dagverslag. (Maar dat heb ik wel over voor jullie). Dan kan ik een keer op mijn gemak schrijven.

Als ik eenmaal alle foto's heb bewerkt en het verhaal heb geschreven begeef ik me met een select gezelschap weer naar het internetcafe. Dat is cafe Sopranos.



We zijn inmiddels vaste gasten daar. Lucien zit er al aan een kopje koffie. We praten wat met de eigenaar Sebastiaan (Bas), en zijn zoontje Bas junior.



Er worden contacten gelegd, en waarschijnlijk komen wij vanavond hier eten. Als dank krijgen wij shirts van hem. (de rest krijgt ook nog een shirt, maar dat weten zij nog niet!)

Als ik terugkom in het hotel zie ik voor het eerst op zee wat van de regatta. Normaal zitten die ver op zee, maar nu zijn ze te zien vanaf de hotelkamer. Kost enige moeite (helemaal ingezoomd), maar uiteindelijk heb ik een toonbare foto.


Om 14:30u is het verzamelen. We gaan naar Marigot, waar vandaag de finish is. Als we daar aankomen zien we een groot podium van Heineken. Er staat daar iemand op te treden en de muziek staat hard, niet normaal meer. De ramen van de auto trillen ervan.

We gaan eerst wat eten. We lopen langs de terrasjes en ze willen ons overal binnen hebben. Ja dat snap ik. Maar tot teleurstelling van de 1e twee terasjes lopen we door naar het 3e terras, deze is nog leeg. Wij ploffen daar neer met 25 man. Het zit gelijk vol, en de tent wordt verbouwd. Tafels schuiven tot dat we allemaal in 2 rijen zitten.


Het is een vrolijke bedoeling met muziek uit allerlei tentjes. Waaronder een stealband. Ik weet niet zeker of je het zo schrijft, maar in ieder geval van die reggae muziek die men op van die olievaten drumt.

We bestellen te eten, en we zitten precies in de rook. Nou ja, het valt wel mee.
Ieder besteld wat ie wil en we laten het ons lekker smaken.


Marigot staat bekend als vestingsplaats. Boven op de berg is ook een oud fort te zien. Daar is het vrij druk. Wij zullen er niet aan toekomen om deze berg te beklimmen. Daar is ons schema te druk voor.

Voordat we vertrekken maken we natuurlijk nog wat muziek, en de uitbaters worden in het zonnetje gezet.

Op verzoek van Hugo gaan we muziek maken in de haven, en we lopen over de planken langs de boten. Waar neemt ie ons toch helemaal heen. We lopen echt tot het einde, best een stuk, wat is die haven groot! We eindigen bij een boot met een Heineken vlag (natuurlijk). Het is het team van de Heineken dames. Deze doen het heel verdienstelijk en liggen al 2 dagen op nummer 1. Daar maken we natuurlijk even muziek voor.




De dames zijn zeer verrast en gelijk heel enthousiast.

Hun koelkast wordt leeggetrokken en verzorgen voor de nodige Heineken biertjes. Die kunnen gelijk weer naar de winkel, maar hartelijk bedankt dames!

Het nummer "de vrolijke kikkers", bij Oeteldonkers beter bekend als "de Koster" is een succesnummer. En de solotrompetisten neem weer een verrassende stek in. Zo staat John op een immens jacht "on top of the world!"


Jowi zoekt ook een plekje op de boot van de dames. Maar gelijk als hij de 2e solo in wil zetten, verliest ie bijna zijn evenwicht, en ligt bijna in het water. Hij weet nog net met zijn knieën tegen het touw zijn evenwicht te bewaren. Natuurlijk ligt iedereen in een deuk! Dat zou wat geweest zijn!

Heineken senior heeft zelf ook vaak aan de regatta meegedaan. Het team had de naam "Something Cool". De dames hebben daar een toepasselijke draai aan gegeven. Zij heten "Something Hot". En gezien het team is dat geen verkeerde keuze!



We lopen terug, maar met heel veel stops. Overal wordt ons verzocht muziek te maken. En ze doen allemaal gezellig mee, wat een feest. En wat een boten, het is echt heel indrukwekkend. Ik hoop dat de foto's dit een beetje overbrengt.

Op een gegeven moment is er veel commotie. Er komt een jacht binnen met een gebroken mast. Je voelt aan alles dat alle overige deelnemers meeleven met de pechvogels Het is bijna onvoorstelbaar, zo'n dikke alumium mast, gewoon doormidden gebroken. Een bemanningslid is bezig met de draden, en loopt zo van de ene mast naar de andere mast. Ongezekerd, we houden allemaal ons hart vast!



Natuurlijk maken we daar muziek, als troost, en vervolgen onze route. Overal krijgen we te drinken aangeboden. Het gaat zo gemoedelijk, mijn complimenten voor alle gastvrijheid!

Er lopen continu een aantal kinderen mee. Je vraagt je af waar de ouders zijn? Ze zijn nog zo klein, en allemaal zo rond die haven. Je moet er toch niet aan denken wat er kan gebeuren. Eentje ziet de trommel en vraagt of ie even mag trommelen. Na een tijdje heeft Leo er genoeg van en vraagt de jongen te stoppen. En op zijn beste Engels zegt ie: "En nou is ut NICE". We liggen allemaal in een deuk.



Bijna aan het einde van de pier ziet Hugo een jongedame, en deze krijgt een aparte serenade. Ze wordt extra in het zonnetje gezet omdat zij voor maandag voor ons iets bijzonders heeft geregeld. Wat? Dat blijft nog een verrassing, maar Bertie glundert al bij de gedachte. Wij zijn natuurlijk heel benieuwd en nieuwsgierig. (en jullie nu ook natuurlijk) Maandag zullen we het weten! En excuseer mijn lompheid, ik ben helemaal vergeten haar naam te vragen. Schaam je, Ron!

Rond een uur of zes zijn de taxi's er weer en gaan we terug naar het hotel. Ook dat is telkens een melige bedoeling. Zeker als je mijnheer Welts erbij hebt. Vraagt er een: "Hoe is het weer in Nederland", waarop Henk antwoord: "Overdag een beetje nachtvorst". Hebben jullie ongeveer een idee van het niveau tijdens deze ritjes. En die chauffeurs... het lijkt wel of ze telkens bezig zijn met een race. Lucien en Peter zijn onze regelaars. Mijn complimenten, ze weten echt overal binnen te komen en ons elke dag te voorzien van een compleet schema. Vanuit de auto wordt het avondprogramma geregeld. We zijn de gastvrijheid van de Soprano's niet vergeten, en deze wordt vanuit de auto vastgelegd voor de avond.


Om 18:30u arriveren we weer bij ons hotel. Snel even douchen. Want je zweet je hier, niet normaal meer. Alles is nat en klam, we douchen zo'n 3x per dag. Ik heb gelukkig nog wat tijd, en werk nog even aan de site.

Vanavond is het vrij qua kledingkeuze. Alleen de kikkersdas is verplicht. De meesten hebben dan ook een korte broek aan. We lopen naar de foyer, en ik loop achterop. Ik kijk zo eens en zeg: "Stop eens jongens, even een foto maken". Het lijkt zo toch net een verkennersclubje, nietwaar?



Zoals ik al eerder schreef, gaan we vanavond eten bij Soprano's. Dat zit zo'n beetje vast aan het hotel, en is alleen de hoek om. Een aantal gaan al via de roltrap naar boven, en een groot gedeelte blijft beneden staan. "We zouden toch met muziek naar binnen gaan". Dus degenen die al boven waren, weer naar beneden. Hilariteit alom! We zetten in, en door het lage plafond galmt het lekker over de hele afdeling. Van alle kanten komen de mensen kijken wat er gaande is.



We hebben vrij ruime keus in het eten, en ieder besteld wat ie het lekkers vindt. Terwijl we wachten horen we een hoop kabaal. Het is weer een show van het casino. Bijna alle kikkers vliegen naar beneden. Toch wel mooi dat ze dat iedere keer weer doen, zo buiten op straat. Het is ook gelijk druk, en ik moet me erdoor worstelen om er iets van op de foto te zetten.


Opeens klinkt het fluitje. Ze staan al klaar met het eten! Dus we vliegen weer naar boven om te gaan eten.

Het is echt goed verzorgd en we laten het ons lekker smaken. Om niet voor ieder glaasje naar binnen te moeten krijgen we grote kannen bier. Ik moet zeggen dat het dan wel hard gaat. Maar ja, als ie lang staat wordt ie lauw, en dat is ook zonde! En nee Henk in het kwadraat, dat zijn niet jullie glazen!

Nadat we nog een kopje koffie na hebben genuttigd gaan we naar de overkant. De roltrap staat stil en wel lopen naar beneden. Oh, ze zetten hem aan. Nee hij staat in zijn vrij! En onder het gewicht van de hele vereniging gaat ie sneller en sneller. We schrikken ons rot, maar we kunnen er wel om lachen. Als bijna de hele buts beneden is, is ook het gewicht van de roltrap af en komt ie tot stilstand. Staan er boven aan de trap een aantal kikkers heel verbaasd te kijken. 13:17 4-3-2012"Waarom gaat ie nu niet meer?" De rest lachen natuurlijk.

We gaan nu spelen aan de overkant, in het casino. Toch niet te geloven? Zijn we 7400km van huis, staat de hofkapel toch weer in "het Casino".

We gaan met muziek naar binnen en de gokkers kijken heel verbaasd. Achter in het casino is een grote zaal waar men shows opvoert. Ja, dat kunnen wij ook, en betreden het podium. Dat voelt vertrouwd, het lijkt net echt het podium van ons vertrouwde Theater aan de Parade. We trekken veel bekijks en het loopt  langzaam vol.

We krijgen bier aangeboden van het huis. Maar waarschijnlijk om de gokkers bij hun verstand te houden is het light bier. Niet iedereen is er gelukkig mee.

Na ons optreden gaan we terug naar het hotel. Nu is iedereen vrij om te doen wat ie wil. Natuurlijk is er weer een clubje dat nog een afzakkertje gaat nemen in de pianobar.

En sommigen hebben het volgens mij al helemaal gehad.

Er zit weer dezelfde zanger als gisteren, maar hij is niet zo goed vandaag. Het is ook erg rustig in de bar. Daarbij staat de muziek zo hard, dat je niets anders kunt dan naar die zanger te luisteren.

Tooske werkt haar lippen bij, onder belangstelling van Jowi. "Moette ok wa, junkske", en er ontstaat een gevecht. Helaas, Jowi komt er ongeschonden uit.


Na een uurtje hebben wij het dan ook wel gezien en gaan naar een nachtclub, net aan de andere kant van de landingsbaan. Oei, da's $25,00 entree. Lucien loopt met een visitekaartje van de Kikvorschen naar de bewaking, praat wat, en we mogen zo binnen. Wat ie heeft gezegd is me een raadsel, maar hij heeft zoëven zo'n $250,00 bespaard!

We kijken hier werkelijk ons ogen uit. Schijnbaar kan en mag alles hier, ongelooflijk, hier gaan alle remmen los. Maar het is wel ontzettend gezellig en we blijven lang hangen. Erg lang. Om 4:30u gaat bij mij het lichtje uit. "Ja, we gaan zo", wordt er gezegd. Ik ga heel even naar het toilet. Maar als ik terugkom is er niemand te bekennen. Ik nog op een paar plaatsen gekeken waar we geweest zijn. Nog een rondje rond de bar, ik zie ze niet meer. Blijkt later dat ze op een verhoging stonden, maar ja, ik was ze kwijt. Misschien zijn ze al naar buiten? Ik naar buiten, niemand. Dan maar in mijn eentje terug naar het hotel. Maar ja, wel een probleem, ik heb geen sleutel. En om nou Peter wakker te maken, is ook wat. Dus ik loop naar de receptie en zeg dat al mijn kamergenoten al liggen te slapen en ik niet binnen kan. Zonder enige begeleiding of identificatie krijg ik een nieuwe sleutel mee. Best eng dat dat zo gemakkelijk gaat. Maar ja, ik kan naar mijn bedje toe! De volgende dag hoor ik dat de anderen nog tot 5:30u zijn doorgegaan! Dat had ik echt niet volgehouden. Zou ik al oud worden?
Zo, wat een dag. Nu lekker slapen

• Terug naar de index