Kikvorschen naar Sint Maarten Heineken Regatta

Van 28 februari t/m 7 maart 2012

5 maart

Zoals gezegd hebben we vandaag een speciale dag. Het enige wat we te horen hebben gekregen is dat we op de boot gaan. Hierdoor moeten we al om 8:00u verzamelen. Hiervoor heb ik de wekker om 6:00u gezet. Maar ja, de korte nachtjes beginnen hun tol te eisen: Iedereen is wakker, behalve ondergetekende. "As gij us wa kregt mee oewe wekker!", krijg ik naar mij kop geslingerd. Na het ontbijt vertrekken we naar de haven van Philipsburg. En dat is precies waar die cruiseschepen ook liggen. Nu we er zo dichtbij zijn, is het helemaal indrukwekkend. Wat een gevaarte!

Hier gaan we aan boord van een catamaran genaamd "Quality Time". (zoals jullie zo kunnen lezen, klopt die naam uitstekend!)

We worden verwelkomd door kapitein André. We zijn nog niet aan boord, of het begint me toch te plensen. O jéé, zou Floris zeggen. Maar het komt goed, lees maar verder. Je kunt merken dat het voor verschillende kikkers wel erg vroeg was vanochtend. Zo heeft Henk heeft zijn polo binnenste buiten aan!

We varen de haven uit, en daar wordt het zeil gehesen. Dat is nog een knap gewicht en er worden vrijwilligers gevraagd. Gezamelijk heisen ze het zeil omhoog.

En in no time is het zeil helemaal gehesen. Wat een indrukwekkend gezicht als je er zelf op zit.

Jowi heeft het duidelijk zwaar, het is gisteren toch iets te hard gegaan. "Gaot ut, junkske?", probeert zijn vader hem te troosten. Hij lacht als een boer met kiespijn.


Eenmaal buitengaats gaat het aardig te keer. De boot danst echt op het water. Een aantal man gaat voor op de trampoline liggen om het van dichtbij te bekijken. (Hebben we nu onze eerste walrus al geschept?)



En dat blijft niet zonder gevolgen. Jowi houdt het niet langer, en alles komt eruit. Och, och, wat is die beroerd. En het is nog geen 10 uur, dat wordt een hele lange dag voor hem!


We zijn allemaal onder de indruk. Toos en Bertie hebben al gevaren. Ze weten al wat het is, en liggen er relaxed bij. En dat alles onder toeziend oog van Peter.

En ikzelf ben ook helemaal onder de indruk, wat is dit gaaf!

Het klaart helemaal op.

We varen langs ons hotel. Wel grappig om het nu eens van de andere kant te zien.


We varen naar La Samata beach in Long Bay. De vrouwen zullen dit zeker kennen. Daar is Jan Smit getrouwd. Nu kunnen we met eigen ogen dit paradijs bewonderen!

Wat is het hier mooi! Dit ken je normaal alleen uit vakantieboeken, en nu zijn we er zelf!


Er is nu gelegenheid om te snorkelen. De jongedame haalt de spullen tevoorschijn en geeft wat instructies. Niet snel daarna liggen de eerste kikkers in het water.

Het stikt er van de vissen. Ze zwemmen zo om je heen, en je voelt ze tegen je aankomen.


Er wordt telkens wat brood uit de bood gegooid, en de vissen vliegen erop af. Wat een gespartel!


Nietsvermoedend komt Toos aangezwommen. En vanuit de boot wordt een stukje brood vlak naast haar gegooid... Een gespartel van alle vissen vlak bij haar. Ze schreeuwt het uit: "Bertie!!, Bertie!!". We liggen helemaal dubbel.

Degenen die niet willen zwemmen of snorkelen worden met een volgbootje naar het strand gebracht.

Er is nu ruimte om te snorkelen, zwemmen, zonnen en foto's te nemen. En dit strand is natuurlijk een uitstekende lokatie voor wat groepsfoto's. Zijn het geen plaatjes?!


Na een half uur varen we weer verder. Minus één persoon. Jowi trekt het niet meer, en neemt vanaf hier een taxi naar huis. Ocherm! Wel heel jammer. Want we varen nu door naar Creole Rock waar het een paradijs is om te snorkelen. We krijgen nu sandwiches aangeboden. Die gaan er wel in.

De zon schijnt fel, en op het water beginnen we al aardig te verkleuren.

Joop en John zitten tegen de reling. Piet wil er tussenin gaan zitten. Maar daar is geen tussenstang. Hij kiepert bijna het water in!

Er wordt gewaarschuwd dat dit stuk ruw is, en daar is niets van gelogen. Kijk maar eens hoe het schip deint...



Maar goed dat Jowi dit niet meer mee hoeft te maken, want de boot klapt telkens op het water. Piet zit op het voordek, en komt op een gegeven moment bijna een meter de lucht in. Hij zit helemaal onder het bier en de cola! Het water spat telkens over de boeg en vliegt de boot door. Dit brengt wel een lekkere verkoeling!


In de boot rondlopen wordt een hele onderneming... Of niet, Gerie?



We komen aan bij Creole Rock, en de boot wordt vastgelegd. Hier krijgen we verdere instructie. Zoals oppassen voor zeeëgels, oppassen voor de stroming, en uitleg over het reddingsvest, die hier echt nodig is.

We trekken snel onze uitrusting aan. Zien we er niet mooi uit?

We springen het water in. Zo zeg, er is niets teveel gezegd over die stroming! Ik heb het er niet op, en blijf bij de boot. Ik hou het trappetje vast en kijk zo onder water. Maar ik krijg het snorkelen niet onder de knie. Een aantal keer gaat het ademen goed, en dan weer niet. En dat zeewater inhaleren, is op zijn zachtst gezegd, niet prettig! Op een gegeven moment krijg ik me toch een slok zeewater binnen... ik denk dat alles eruit wil komen. Het is voor mij genoeg geweest en ik ga weer aan boord.

De anderen die wel aan het snorkelen zijn kijken hun ogen uit. Eenmaal terug aan boord raken ze niet uitgepraat over hoe mooi het hier beneden is.

Henk heeft pech. Hij is toch op een zeeëgel gaan staan. De EHBO koffer komt tevoorschijn en met een pincet wordt voorzichtig de stekel verwijderd.

Na een uurtje is iedereen weer terug aan boord, en varen we verder. We gaan nu terug naar het vaste land voor onze lunch.


Daar is het ook weer schitterend, we kijken onze ogen uit.


De boot wordt vastgelegd. Hier gaan we van de boot af. Iedereen wordt met de dingy naar het strand gebracht.




Hier nemen we ook afscheid van de crew en bedanken hun voor de onvergetelijke ervaring.

Wat een ervaring! We zijn er zichtbaar van onder de indruk.

En ja, wat moet ik hier nog verder over vertellen?

De lunchplaats is Grand-Case, en het strandbarretje heet C'est la vie. Nou, daar is geen woord over gelogen.

Allereerst krijgen we een welkomsdrankje aangeboden


En het plaatselijke beleid bevalt me wel:




We hebben na alle inspanning flinke honger gekregen, en laten het ons goed smaken.

Rond half vier zijn we weer terug in het hotel. Even snel een duik in het zwembad nemen om het zoute water eraf te spoelen. Hierna douchen en klaarmaken voor de avond. We gaan vanavond naar de bar waar we de eerste keer zijn geweest. Deze man was zo onder de indruk dat hij ons uitgenodigd heeft voor een hapje en wat drankjes. Dus allemaal de taxi in, maar het verkeer in Philipsburg is een drama. We komen pas om 18:00u aan in Oyster pond, een uur te laat!

Met muziek gaan we de pier op van Captain Oliver's Marina en trekken veel bekijks.



We worden enthousiast onthaald door de kastelijn en zijn vrouw, Jack en Vinny Warren. Het zijn 2 Amerikanen uit Noord Californië die hier een bar hebben overgenomen. Hij heeft vroeger in Nederland gewoond en zijn vader heeft ook bij een club gespeeld. Het is voor hem dan ook jeugdsentiment om deze muziek te horen.

Het is wel grappig alle rode kopjes van de Kikvorschen te zien. Het is hard gegaan vandaag.

Eerst gaan we nu eten. Ondanks onze late lunch gaat het er toch goed in.


Bertie haalt een poster van de Heineken regatta van de muur voor het clublokaal. Maar dat gaat niet helemaal ongeschonden. Ik vraag voor een elastiekje, krijg ik van die man een nieuwe. Hij had er nog zat liggen.

Na het eten wordt een speech gehouden, en Jack en Vinny worden hartelijk bedankt voor hun gastvrijheid.


We maken heel wat series muziek, en het publiek doet lekker mee. Helaas heb ik hier niet meer bewegende beelden van dan dit:



De kastelijn is zeer gul. Het bier stroomt rijkelijk, de hele avond door. Ongekende gastvrijheid!

De Amerikanen zijn erg gek op onze muziek. Hoevaak we wel niet op de foto gaan, en ons gevraagd worden wie we zijn, en waar we vandaan komen... is niet te tellen.


Met onze acts van de "De vrolijke kikkers" en "Het kleine cafe aan de haven" gaat het publiek helemaal los!


Het publiek doet lekker mee, en geregeld wordt er een polonaise ingezet. Een compleet feest.


Het is een lange dag, en dat begint nu toch wel door te komen. Moet die vermoeide kopjes eens zien.



Maar we zijn er nog niet. Ook de Pianobar heeft ons uitgenodigd. Daar gaan we om 22:30u muziek maken. Om 21:30u nemen we afscheid en (zoals verzocht door de kastelein) lopen met muziek het pad af naar de taxi's.

Om 22:30 komen we aan bij de Pianobar. We zijn zelfs aangekondigd op het bord buiten.


Hier spelen we onze laatste klanken in Sint Maarten. Het lijkt wel of Sint Maarten nu al rouwt, want het is weer beginnen te regenen.

Binnen zingt een zangeres. Ziet eruit als een ster. Maar ze zit er geregeld naast. Oei, wat vals, onbegrijpelijk.


En wie zien we daar aan de bar? Een oude bekende, onze Kim. Ze heeft hiervoor opgetreden. Ook zij kijkt een aantal keer bedenkelijk. Dat zij maar weer gaat zingen, dat klinkt een stuk beter!

De meesten zijn moe en gaan naar het hotel. Maar ja, je hebt altijd een aantal bikkels die niet van ophouden weten, en feesten nog lekker door!

Uiteindelijk blijven we met 8 kikkers over. Om 2:30u vinden we het ook wel genoeg geweest en gaan terug naar het hotel.

Op de terugweg komen we langs het zwembad en een aantal kikkers schieten weg. Wat gaan die nu doen? Verrassing, zie je in Nederland wel.


Zo en nu naar bed. Erg lange dag geweest. Maar, oh oh, wat was die mooi!

• Terug naar de index