Kikvorschen naar Sint Maarten Heineken Regatta

Van 28 februari t/m 7 maart 2012

7 maart

Vandaag de dag van vertrek. Het is hier natuurlijk wel schitterend, maar velen van ons verlangen nu toch naar de vrouw en (klein)kinderen. Door het dagvullend programma van gisteren heb ik nog 2 dagverslagen te maken. Dus ik sta om 7:00u op en ga na het ontbijt gelijk aan de slag. Alles bij elkaar kost zo'n verslag toch een uur of 3, dus heb ik bijna 6 uur nodig om beiden te schrijven. Wederom een kan koffie meegenomen zodat ik niet de deur uit hoef, en het kaartje "Niet storen" aan de deur gehangen. Het kost inderdaad zelfs iets meer dan 6 uur voordat ik het daadwerkelijk op de site heb staan. Zo, heeft het thuisfront lekker veel te lezen én te bekijken. Want het waren toch mooie plaatjes, nietwaar?

Telkens probeer ik vanaf ons balkon een foto te maken wanneer er vliegtuig langs komt. Want wij zitten 2 hoog, en het vliegtuig zit dan al aardig laag. Telkens een indrukwekkend gezicht. Al mijn pogingen mislukken door de palmbomen voor ons balkon. Dit zijn de boosdoeners:


En dan is helemaal balen als je even naar binnen loopt, je draait je om, en ziet een 747 langs komen. Ook op de laatste dag is het  me niet gegunt om hier een goede foto van te maken.

Om 12:00u is er afgesproken om afscheid te nemen van een van onze sponsors. Hugo met zijn "daltons" zullen dan op het vliegveld zijn. Althans dat was de bedoeling. Maar ze hebben een taxi die niet de berg op wil. En als dat zelfs de 4e keer niet lukt, wordt een andere taxi besteld. Maar jullie zullen begrijpen dat ze een stuk later op het vliegveld waren. Ondanks dat nemen ze netjes de tijd om even afscheid van ons te nemen. We hebben een plaquette voor hen, en men is duidelijk onder de indruk.

En na een groepsfoto is het tijd voor ze om in te checken, want ze zijn al aan de late kant.

Bij dezen willen wij als Kikvorschen alle sponsors bedanken voor alle donaties. En dit waren er velen, ongekend hoe de Kikvorschen gewaardeerd worden! Toch willen wij Hugo en zijn hele team extra bedanken voor alles wat zij voor de Kikvorschen in Sint Maarten voor ons hebben gedaan. Natuurlijk waren zij het niet alleen, maar ze waren wel een van de kartrekkers. Jongens, hartstikke bedankt!

Ikzelf kon hier jammer genoeg niet bij aanwezig zijn, ik heb alle tijd nodig om alles bij te werken. Het uploaden doe ik natuurlijk weer bij Sopranos. Daar zitten nog een paar kikkers. Peter zit met de camera in de aanslag te wachten tot zo'n groot vliegtuig binnen komt. Zeker 10 minuten houdt ie angstvallig de camera gereed. En je raadt het al: Net als ie het heeft opgegeven komt er een grote boeing binnen. Hij heeft pech, en wij de grootste lol. Bas komt langs en geeft ons complimenten voor het optreden van gisterenavond. Hij vond het geweldig! Als dank biedt hij ons een drankje aan van het huis.

Ik moet nog shoppen voor de thuisblijvers. Ik slaag grotendeels in één winkel, maar ik kom geld tekort. "Ik ben zo terug" zeg ik tegen de verkoopster. Tegenover is een pinapparaat. Mooi niet, hij doet het niet. Ik kom een paar kikkers tegen en vraag aan hen of zij nog een pinautomaat weten. "Die is ook stuk" wordt mij verteld. Gelukkig heeft Wim Vonk nog genoeg dollars, en mag ik het van hem lenen. Al met al een zeer hectische laatste dag, want ik moet gelijk terug haasten om mijn koffer af te maken. Kom ik bij de deur, werkt het pasje niet... voor de 3e keer deze week! Stressen!

Wim Burg had ook stress. Paspoort kwijt. Paniek. Koffer 3x helemaal leeggehaald. "Waar kan dat ding toch zijn". "Ik weet het ook niet zegt Eddie". Totdat ie opstaat... hij zat er bovenop!

NB: Allereerst mijn excuses voor de kwaliteit van de volgende foto's. Geen idee wat er met mijn camera aan de hand is. Ik hoop dat ie op een verkeerde stand heeft gestaan, en niet dat ie echt stuk is.

Om half 4 is het beneden verzamelen. We zetten de koffers in een busje.

Zelf gaan we met een grote bus.

Vanaf ons hotel is het maar een klein stukje naar de Prinses Juliana luchthaven. Je zou het bijna kunnen lopen.


Dus even op de borden kijken welke balie we moeten hebben. Ik heb een keertje mazzel, en ben als een van de eerste ingecheckt. Trouwens wel apart: De boardingpassen zijn leeg, en worden met de hand geschreven. Even later zijn er zelfs geen boardingkaartjes meer.

De rest komt er achteraan.

We zijn met zijn allen toch redelijk vlot door het inchecken heen. De rokers maken nog van de gelegenheid gebruik om er snel nog eentje te nemen.

Vervolgens gaan we toch maar weer het gebouw in om naar door de security te gaan.

Als makke schapen gaan we door de verschillende poortjes. En daar moet deze reporter natuurlijk foto's van hebben. Er hangen nergens bordjes, maar ik word gewaarschuwd dat ze het niet willen hebben dat er foto's worden gemaakt. Ik ga de problemen niet opzoeken, dus berg de camera maar weer op.


Wim Burg moet 3x terug door het poortje. Hij heeft alles van metaal al in het bakje liggen, maar het ding blijft piepen. En dan een dame met zo'n stok kijken waar dat dit metaal zich moet bevinden. Dat is telkens bij zijn heup. "Heeft u misschien een kunstheup", vraagt de dame. "Da heb ik oe dun urste keer al gezeet". Moet je net bij Wim zijn! De rest lachen natuurlijk, moet hem weer overkomen.

De vertrekhal is opvallend modern en groot. Ik heb alleen voor mijn vrouw nog niks. Ik zoek naar haar merk parfum, maar kan deze niet vinden. Dus ik vraag aan de verkoopster of ze deze hebben. "Nee mijnheer, die verkopen ze aan de overkant, maar die is al gesloten". Het is kwart voor vijf! Dan moet ik ze maar verrassen met een ander geurtje. Ik ben benieuwd of ik een goede keuze heb gemaakt.

De tax free shop is trouwens niet eens zo goedkoop. Zo heb ik vlak bij het hotel voor mijn vrouw sloffen sigaretten gekocht voor $18,00 per slof (kun je nagaan wat er aan tax op zit in Nederland), maar hier bij de tax free shop moeten ze $24,00 kosten. Dat is een kwart duurder. Ben ik blij dat ik ze bij het hotel heb gekocht!
 
En wat vinden jullie van dit "bloemstuk"?  Zo zien de peukenbakken eruit. Allebei afgeladen vol. Wordt blijkbaar weinig aan gedaan. Smerig.

 
Er springt één bar tussenuit. Daar vind ik natuurlijk wel een paar kikvorschen, en drinken wat biertjes.

Veel deelnemers van de regatta zien we hier ook weer terug. Eén team komt binnen met dozen Domino's Pizza. "Waar hebben jullie die vandaan?" is natuurlijk gelijk de vraag. Deze hadden ze met een pizzakoerier laten afleveren bij het vliegveld, en hierna zijn ze gewoon met Pizza's en al door de beveiliging gegaan. Ook de pizza's gingen door het röntgenapparaat. Het moet niet gekker worden. Het is teveel voor de jongens en laten anderen meegenieten. Zo pikken we allemaal een puntje mee. Dat gaat er wel in.

Andere Kikvorschen wachten het liefst zo dicht mogelijk bij de gate.

Dat is ook niet verwonderlijk, want het toestel is inmiddels al geland en staat voor ons zichtbaar aan de slurf.

Rond 17:45u mogen we aan boord.

Dus met zijn allen door de slurf...

Het vliegtuig in.

We zoeken allemaal ons plek op. Maar wat hebben wij veel beenruimte, niet normaal meer. Ik kan gewoon bengelen met mijn benen. Dat is ideaal! Jowy wou niet ruilen, maar hun stoelen hebben de normale krappe beenruimte waar iedereen altijd over klaagt. Tja, hij wou niet ruilen, en nou wil ik niet meer ruilen Jowy! Waarschijnlijk zitten wij "per ongeluk" comfort class.

We wachten totdat er beweging in het toestel komt, en ik blader wat door de tax free gids van het vliegtuig. Die zijn helemaal duur. 34 euro tov 18 dollar. Dat is gewoon meer dan 2x zoveel.

Ik kijk naar buiten en zie ik spatjes op de raam. Het regent, en niet te zuinig ook, we horen het tikken op het dak. Als je goed kijkt zie je de druppels bij Eddie op het raam

Eddie is trouwens een gelukkig mens: Hij is gelijk vertrokken naar dromenland. Kon ik dat maar, ik kan nooit slapen in een vliegtuig. John heeft een reisset en daar zit ook een masker in. "Hoe moet dat eigenlijk met brildragende mensen". Nou, niet zo, John.

De piloot neemt het woord. Het wordt geen rechtstreekse vlucht.We krijgen een tussenstop op Santa Maria in de Azoren. Hier zal worden bijgetankt. Want de startbaan op Sint Maarten is te kort om volgetankt op te stijgen, dan is het toestel gewoon te zwaar. Dus de reis gaat langer duren.

Er komt eindelijk beweging in het toestel. Er was iets met het vluchtplan, maar nu gaan we dan eindelijk vertrekken. Maar wat draait ie raar weg? We moeten toch de andere kant op? Alle dagen op Sint Maarten hebben we alleen maar starts en landingen gezien van rechts naar links. Nee hoor wij gaan de andere kant op. Ondanks dat de carnaval allang is afgelopen blijft het de omgedraaide wereld bij de Kikvorschen.

Het toestel taxied naar de kop van de baan. Het geluid van de motoren worder sterker en sterker, volgens mij staan ze op vol vermogen. Het hele toestel staat te schudden en het lijkt of ieder moment het plafond naar beneden kan komen. Dan gaat de rem eraf en krijgen we een acceleratie als bij een Formule 1 auto. Heel indrukwekkend. Zo indrukwekkend dat een kind, dat continu zat te huilen, er stil van is geworden. Gelukkig maar, want Sjef riep al: "Gift um un tut".

En het heeft nóg een voordeel: Nu zien we het hotel nog vanuit de lucht. Deze schiet voorbij, en om 19:10u komt er een einde aan een schitterende reis: De Kikvorschen hebben Sint Maarten verlaten. Op naar vrouw en (klein)kinderen!

Even later komen ze met eten langs. Er wordt gegrapt dat we weer beperkt keuze hebben zoals kip, vis of steak. Nou de keuze is nog minder: Alleen kip of pasta. Van Henk, die zijn eten al heeft, is de pasta niet lekker. Dus ik neem de kip. En ondanks dat het er niet uitziet, ben ik toch blij met een beetje eten. Ik leef nog op mijn ontbijt en 2 puntjes pizza besef ik me nu.


Even later vraagt een stewardes wat ik wil drinken. Doe maar een pilsje, we moeten tenslotte nu langzaam af gaan bouwen voor het dagelijkse leven. Kijk ik naast me, heeft Henk gewoon een 33cl blikje, en ik krijg zo'n kleintje van 25cl. Dus ik zeg: "Kost deze dan minder". De stewardes heeft een foutje gemaakt, dit zijn de blikjes die men in de comfort class gratis krijgt. Ze doen niet moeilijk, ik mag deze gratis hebben. Service! Maar niet veel later staat een steward bij Henk, en geeft hem het geld terug van zijn blikje. Anders was het niet eerlijk dat ik hem wel gratis had gekregen en hij niet. Hierop ik vraag ik: "Krijg ik dan ook nog 8cl." Hij kan er wel om lachen, wij in ieder geval ook.


Om 5:45u (ik ben nu over op Nederlandse tijd), landen we in Aeroporto Santa Maria om te tanken.

En hier is men heel onduidelijk. De gezagvoerder heeft gesproken dat dit een half uur gaat duren, maar een stewardess heeft het nu over 45 minuten. En het cabinepersoneel is sowieso onduidelijk. Eerst moeten de riemen los, daarna weer vast. We mogen niet naar het toilet, en het ergste van alles: We mogen onze stoel niet verlaten. We moeten blijven zitten, terwijl we eigenlijk wel even onze benen willen strekken. Gelaten wachten we het maar af.

De foto's zijn wat onduidelijk door de druppels op het raam. Op de foto zie je net onder het neonlicht de vleugel, en daaronder een auto voor het tanken.

De stewardess krijgt gelijk en het worden 45 lange minuten. Zo vervolgen we om 6:30u weer onze weg naar Schiphol. Volgens de piloot voor 3 uur en 50 minuten.

Om 8 uur schrik ik wakker. Ik heb zowaar ook wat geslapen. Het is inmiddels licht geworden.

Ik kijk op het scherm en zie dat de piloot hoger is gaan vliegen. We zitten nu op 11km hoogte, en door de sterke wind in de rug is de snelheid ook behoorlijk opgelopen. Dat heeft natuurlijk een gunstig effect op de tijd, nog minder dan anderhalf uur te gaan.

Ik werk verder aan het verslag, met name het gedeelte over de plaquette. Hier heb ik namelijk de foto's van Bertus zijn toestel nodig, aangezien ik hier niet bij kon zijn. Dit lukt maar net, want de batterij van mijn laptop geeft aan dat het nu wel genoeg is geweest. Snel sla ik de laatste wijzigingen op voordat ie er mee uitscheidt.

Het vliegen begint nu wel zijn tol te eisen bij de Kikvorschen. We weten van gekkigheid niet meer hoe we moeten gaan hangen, zitten of liggen.

De piloot houdt er flink de vaart in en tegen 10 uur wordt de landing ingezet.

Ondanks de vertraging en het tanken komen we op tijd aan, en landen op de verwachte tijd om 10:07u op onze landelijke luchthaven.

We taxiën naar de slurf. Maar daar staat nog een ander toestel. We moeten 10 minuten wachten totdat die vrij is. Om 10:32 kunnen we eindelijk aanmeren aan de slurf. Open die krat, we willen eruit!

Vanuit het raampje zien we de koffers en de instrumenten door een mobiele scanner gaan.


Eindelijk komt er wat beweging in. Joop wil opstaan, maar valt gelijk terug in zijn stoel. Ja, moet je wel eerst je riem losmaken! Het zit hem niet mee. Want even later kijkt de douane erg bedenkelijk in zijn paspoort. Pas als ie zijn hoedje heeft afgezet mag ie door, onze André Hazes.

Dan begint het wachten bij de bagageband. Er zijn namelijk 4 vluchten binnen gekomen uit gebieden waar veel uit gesmokkeld wordt. Zo staan we samen met mensen uit Lagos, Paramaribo en Bonaire in een speciaal afgesloten gedeelte. Hier is ook veel douane aanwezig en de controle is streng. De band begint te lopen, maar er komt geen enkele koffer met een geel/groen lintje. Het lijkt wel of wij weer de laatsten zijn. Na zeker een half uur wachten zien wij pas onze koffers de band op glijden.


Gelukkig mag ik zonder controle doorlopen en kom door de schuifdeuren de aankomsthal in. Daar wacht ons een schitterende verrassing...

De dames zijn met de Kikvorschenbus meegekomen en verwelkomen ons met bloemen. Mijn vrouw vliegt me om mijn nek. Wat een verrassing. Daar had niemand rekening mee gehouden. Hartstikke leuk. Nu wordt het ook duidelijk waarom verschillende vrouwen hun telefoon niet beantwoorden toen wij belden dat we geland waren. Doordat wij zo vroeg waren, zaten zij nog bij Utrecht. En ja, als je dan opneemt... zie maar eens een dozijn Bossche dames stil te krijgen! Dan hadden ze zichzelf verraden. Bij Leon gaat de verrassing bijna mis, hij wil zo rechtdoor lopen!

Eén voor een komen de kikkers uit de poort gelopen en worden verrast. We wachten tot iedereen door de douane is gekomen.


Wanneer we compleet zijn, begeven we ons naar buiten. Daar staat Thijs te wachten met onze vertrouwde dubbeldekker.

Nu wordt het even puzzelen om de koffers zo compact mogelijk in de bus te laden. Op de heenreis lag het onder al helemaal vol, en nu moeten de dames er ook nog bij. Na zo'n verrassing kunnen we ze toch moeilijk met de trein terugsturen? Nee hoor, na vakkundig inladen kunnen ook alle vrouwen erbij, en alles stapt in.



Nu is de bus wel afgeladen vol:


Op de heenreis zijn een aantal kikkers volledig in pak vertrokken. (de keuze van de jas was vrij) De jassen zijn toen namelijk achtergebleven in de bus omdat deze in Sint-Maarten natuurlijk veel te warm zijn. Zo had Leo op de heenreis gewoon zijn Kikvorschenjas aan. Maar nu is ie in korte broek vertrokken, en staat ie buiten in zomer outfit met daarover zijn Kikvorschenjas. Is het geen mooie creatie?


Iets over 12 uur rijden we richting Den Bosch. Bertie neemt het woord en benoemd en bedankt alle sponsoren. Ook Peter en Lucien worden bedankt voor al hun (regel)werk, hier en in Sint-Maarten. Elke dag was volledig gevuld. Zij krijgen dan ook een groot applaus. De reis gaat voorspoedig, en iets voor half 2 komen we aan in de Nieuwstraat. Zoals verwacht, staat daar al een welkomscomitee. "Kijk, daar is opa weer!".

Snel worden de koffers uitgeladen. Vele handen maken licht werk. Opwat uitzonderingen na, zoals de koffer van Eddie!


Binnen is het gezellig druk en nemen we een kopje koffie. Peter heeft broodjes geregeld en die laten we ons lekker smaken. Dat smaakt een stuk beter dan dat vliegtuigvoedsel!


Nu neemt Peter het woord. Het is niet veel besproken, maar er zit heel veel werk van Bertie in om deze trip voor elkaar te krijgen. Met name voor de sponsoring heeft Bertie heel veel werk verricht. En vergeet ook niet de dag op de boot, daar heeft ie doodsangsten voor uitgestaan op een wedstrijdschip! Peter verrast hem met een medaille.

Hij is zichtbaar ontroerd, en komt nauwelijks uit zijn woorden. Het is een medaille met de woorden: "Bertie bedankt, de Kikvorschen St.Maarten 2012. Hij geeft aan dat hij wel al meerdere onderscheidingen heeft gehad, maar deze raakt hem het meest: Waardering uit de club! Hij spelt hem dan ook vol trots gelijk op zijn colbert.

Oh ja, weten jullie nog dat "de Nachtclub" een verrassing had? Nu, deze wordt nu aan hem overhandigd door Bertus.

Het is een officieel spandoek van de Heineken regatta. "Wat zal deze mooi komen hangen ergens in het clublokaal", zegt Bertie. Hij is erg in zijn nopjes met dit mooie aandenken aan een onvergetelijke reis.

We nemen nog een kopje koffie of een pilsje, maar het loopt nu snel leeg. De reis was toch zeer vermoeiend en men wil naar huis. Niet alleen om te gaan slapen, maar zeker ook om alle overweldigende indrukken te verwerken!

Sint-Maarten 2012, onvergetelijk!!

• Terug naar de index